Donderdag 1 september 2022
Tweeëndertig jaar heb ik er gewoond, op de Zeven Bosjes. Het is een leuk, kronkelig weggetje dat in het westen van de wijk Windmolenbroek de Weezebeeksingel met de Soeteman verbindt. Ik heb er al die tijd met veel plezier gewoond. Het zijn niet zozeer de betaalbare en aardig vormgegeven woninkjes die deze straat zijn allure geschonken hebben; nee, het was vooral die gestaag groeiende haag van majestueuze eiken aan weerskanten van de weg die de Zeven Bosjes een paradijselijk aanzien gaven. Het is alsof je vanaf de Weezebeeksingel een groene hemelboog in rijdt. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik min of meer in het bos leefde, zo mooi zag het eruit. Let u op de titel van dit artikel...niet voor niets heb ik het zelfstandig naamwoord ‘Bosjes’ + vraagteken tussen haakjes geplaatst. Want die Bosjes zijn er niet meer.
Dat wil zeggen, nauwelijks meer; er staat nog het een en ander, maar de bomenslopers zijn nog lang niet klaar. Vrijwel alles wat boom is en langs de kant van onze weg staat wordt omver geworpen. Ik heb inmiddels gehoord van verscheidene buurtbewoners dat ze gehuild hebben toen die houthakkers de aanval inzetten op 23-08-2022, recht tegenover mijn huis. Kettingzagen werden uit de holster getrokken, en binnen een kwartier verdween de eerste bomenkruin in de reuzenhakselaar. De herrie was onvoorstelbaar. Mijn katertje braakte van de zenuwen over de hele woonkamervloer heen, en poesje verschool zich in een donkere kast op de overloop. Zij horen zoveel meer dan wij, de arme beestjes.
Waarom nou toch deze zinloze destructie? Tja. Het soort eiken dat hier groeit en bloeit ontwikkelt in de loop der jaren een breed, ondergronds wortelstelsel. Stoepen en het wegdek hebben daarvan te lijden, dat staat vast. Er gebeuren ongelukken, er ontstaat schade aan auto’s. Bejaarde voetgangers moeten voorzichtig zijn, anders kunnen ze lelijk ten val komen. En als iemand een been breekt over een opstaande stoeptegel, dan kan een zorgverzekeraar ertoe overgaan om bij de gemeente aan de bel te trekken wegens achterstallig onderhoud. Dat kost natuurlijk wat.
En dus moeten al die mooie, gezonde bomen maar weg? Wat? Daar heb ik ondanks alle argumenten om het bos maar te doen verdwijnen geen begrip voor. Aan de oudjes onder ons zou ik willen zeggen, ‘kijk uit waar je loopt’. En over die klagende automobilisten: er zijn er hozen sukkels die denken dat de Zeven Bosjes wel een aardig race parcours is waar ze als een Max Verstappen overheen kunnen scheuren. Hoeveel mensen denkt u dat ik in mijn 32 jaren aan de Zeven Bosjes uit de bocht heb zien vliegen? Bah. Geen medelijden met hen; laten ze maar wat voorzichtiger zijn. Er wordt in onze straat immers maar al te vaak te hard gereden. Dat zal er niet beter op worden wanneer het asfalt vernieuwd wordt. De idioten onder de karbezitters denken dan dat ze wel weer los kunnen gaan, met alle gevolgen van dien. Ze rijden vanaf het moment dat het verbeterde wegdek er ligt de tuinen in en de huizen op, let op mijn woorden.
Welaan, in Oud Anders hebben we gedacht om een ode te brengen aan de Zeven Bosjes in al zijn vergane glorie. Ik hoefde niet lang na te denken om te beslissen welke soort muziek het beste zou passen bij die kapotgemaakte bomen; ik koos voor ‘Didgeridoos and Don’ts’ van de Amerikaanse minimal music componist Phill Niblock. De reden daarvoor leg ik u hieronder uit.
De didgeridoo is min of meer de alpenhoorn van de Australische Aboriginals. Aan dit oude instrument hebben alle aardbewoners meegewerkt; flora, fauna en de mens. Het is oorspronkelijk een door termieten uitgeholde boomstam of –tak, die door de prehistorische bewoners van onze tegenvoeters omgetoverd werd tot iets wat muziek voort kon brengen. En wat voor muziek! Als er één instrument is dat de macht van de natuur perfect weerspiegelt, dan is het de didgeridoo wel. De dreunende, lage bassen van deze hoorn geven de indruk van een oerkracht waar niets tegen opgewassen is. En dat is de stem die ik de gevelde bomen van de Zeven bosjes heb willen meegeven. Wie weet zingen ze de melodie wel diep van binnen, maar kunnen wij het niet horen.
NB: Phill Niblock gaat doorgaans als volgt te werk: hij laat een paar muzikanten die de techniek van circular breathing beheersen (tegelijkertijd in- en uitademen) blaasinstrumenten bespelen. Hij maakt dan meerdere opnames die hij over elkaar heen dubt, zodat de luisteraar het gevoel krijgt dat hij naar een heel woud van instrumenten luistert in plaats van een stuk of vier. In het geval van de didgeridoos loopt dat uit op een onvoorstelbare power. En dat gaat u horen, zondag 04 september 2022 vanaf ca. 19.07 uur. Het is ’t tweede nummer van de uitzending.
Als hierboven vermeld heet de compositie ‘Didgeridoos and Don’ts’. Wat mij betreft mag u het omdopen tot ‘De Treurzang van de Eiken’.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 04 SEPTEMBER 2022 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Inquieto - Hania Rani - 4.28
De Poolse minimal music componiste en pianiste Hania Rani, inmiddels geen onbekende meer voor de trouwe luisteraars van Oud Anders, luidt het nieuwe seizoen van ons programma in. We sluiten de uitzending af met een spetterend live optreden van haar op een plein in Parijs. Daar laat ze zien dat ze ook wel raad weet met synthesizers
02 Didjeridoos and Don'ts - Phill Niblock - 13.34
Dit indrukwekkende nummer van Phill Niblock laten we gelden als een protest tegen de bomensloop op de Almelose straat de Zeven Bosjes. De Australische didgeridoo is misschien wel een van de meest natuurlijke instrumenten die er ooit vervaardigd zijn; bomen, termieten en mensen zijn er aan te pas gekomen om hier een oersound te creëren
03 Just Want Your Love - Big Maybelle - 3.15
Big Maybelle had een van die spetterende bluesstemmen die je gehoord moet hebben. Ze is de gelijke van Mahalia Jackson en Big Mama Thornton
04 Lämpö - Cucina Povera - 5.14
Dit nummer van de Finse vocale artieste betekent ‘warmte’. Cucina Povera, een alias van Maria Rossie, werkt en woont in Schotland. Haar album Dalmarnock Tapes nam ze op tijdens een storm in de Schotse hooglanden
05 Misa Zapoteca III. Sanctus - Sit Nomen - Andrés Martinez - 2.51
Andrés Martinez is een Mexicaanse componist uit het Mexico van ca. 400 jaar geleden. Muzikaal gezien werd hij opgeleid door de Spaanse kolonisten; zijn muziek is dan ook West-Europees barok te noemen. Maar dan wel met een inheems tintje...!
06 Misa Zapoteca IV. Agnus Dei - Andrés Martinez - 1.54
- zie track 05 -
07 I'll Remember April - Wolfgang Muthspiel, Scott Colley, Brian Blade - 5.40
Wolfgang Muthspiel, gitaar, Scott Colley, contrabass en Brian Blade, drums brengen hier een compositie van de vooroorlogse jazzartiesten Don Raye, Gene De Paul en Patricia Johnston. I’ll Remember April is inmiddels een jazz classic
08 Wax and Violence IV. Ti gu go Inîga mî (Some of them say) - Heiner Goebbels - 7.13
We willen niet zeuren over de achternaam van deze buitengewoon originele Duitse componist, maar zijn allang blij met zijn meest recente album, getiteld My Imaginary Notebook. Wat is dit voor muziek? Ja, herhaalt u de vraag nog maar eens: wat is dit voor muziek?
09 Keruu - Cucina Povera - 5.03
- zie track 04 – nogmaals een hoogst merkwaardige, en o zo mooie vocale compositie van Maria Rossi, die als artieste door het leven gaat onder de naam Cucina Povera
10 I'll Never Find Your Soul - Hania Rani - 5.45
I'll Never Find Your Soul is de introductie van een fantastisch live optreden van de Poolse componiste Hania Rani. Ze voert het uit op het plein Invalides in Parijs. Doet denken aan Jean-Michel Jarre...
