Donderdag 23 september 2021
Hoeveel zijn het er wel niet geweest, Afro-Amerikaanse vrouwen met stemmen als stoomwalsen, die een vocaal geweld konden ontketenen waarmee ze hun toehoorders min of meer verpletterden? De meesten van ons denken nu natuurlijk in eerste instantie aan Mahalia Jackson, de gospel zangeres die klonk als een kerkklok, maar dan wel eentje waar bij wijze van spreken de razernij van de voltallige Amerikaanse luchtmacht aan toegevoegd was. Er waren er echter meer. We noemen haar tijdgenoot Big Mama Thornton; deze rockster avant la lettre maakte zoveel indruk dat Elvis Presley en Janis Joplin haar tot voorbeeld namen. Gaan we verder terug in de geschiedenis, dan stuiten we onvermijdelijk op de moeder van alle grote zwarte artiesten: keizerin van de blues Bessie Smith. Bessie had op de straten van haar geboortestad Chattanooga geleerd om haar stem een bereik mee te geven waardoor ze blokken verderop nog te horen was. Iemand als zij had in de concertzaal in feite geen microfoon nodig, want die achterste rijen pakte ze ook wel zonder versterking. Het is eeuwig zonde dat Bessie de jaren ’50 en ’60 niet gehaald heeft, toen de opnames van muziek zoveel beter zouden worden. Hoe zou haar ‘St. Louis Blues’, zoals ze dat zingt in de gelijknamige film uit 1929, geklonken hebben als de moderne techniek van drie decennia later haar terzijde had gestaan? Oei oei, mejuffrouw Smith zou nog dagelijks door de radio studio’s van deze wereld schallen als het zover had mogen komen – als ze dat toch al niet doet.We mogen vanzelfsprekend Tina Turner niet overslaan. Misschien dat zij en Joplin om de eer mogen strijden als het tot een stemming komt wie nou eigenlijk de grootste vrouwelijke rockstem aller tijden had...waarschijnlijk wordt dat Tina. Die heeft nu eenmaal wat meer tijd van leven gehad en bewees ook als dame op leeftijd dat ze kon zingen als de beste.
En wat dacht u van The Pointer Sisters? Toegegeven, die waren met z’n vieren en konden met hun flitsende meerstemmigheid de nodige impact maken. Onsterfelijk is hun vertolking van Wang Dang Doodle, waarbij je als luisteraar zo ongeveer met de St. Vitusdans geslagen wordt. Wanneer je die klanken hoort kun je namelijk haast niet meer ophouden met dansen, zo aanstekelijk is het.
Via Wang Dang Doodle komen we op de zangeres die we in de Oud Anders uitzending van 26-09-’21 presenteren. Ze heet Koko Taylor, kwam in 1928 ter wereld in Memphis, en werd ontdekt door bluesartiest Willie Dixon. Deze had ergens tussen 1951 – ’52 zijn wereldberoemde single geschreven. In 1960 zou collega Howlin’ Wolf het tegen heug en meug uitvoeren – de man vond het nummer eigenlijk maar niks – waarna Koko Taylor het stokje in 1964 overnam. Ze maakte de song tot een grote hit. De rest is geschiedenis; toen kwamen The Pointer Sisters, en we zijn nog steeds aan het dansen.
Koko is een gelauwerde artieste in de geschiedenis van de blues. Vrijwel al haar albums werden genomineerd voor een Grammy. Tja, deze vrouw had nu eenmaal die stem. Een stem die kon rollen als een orkaan, maar nooit een noot miste en nooit uit de toon viel. Die Grammy’s heeft ze weliswaar niet gewonnen, maar ze ging er wel vandoor met maar liefst 29 W.C. Handy/Blues Music Awards. Dat is nogal wat. In de wereld van de blues wordt die prijs zeer hoog aangeslagen. Kortom, Taylor was zo ongeveer de beste Afro-Amerikaanse blueszangeres die er rondliep in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw. Kent u haar niet, of bent u haar vergeten? Oud Anders herinnert u aan ‘The Queen of the Blues’, zoals haar bijnaam luidde; een koosnaampje dat natuurlijk refereerde aan Bessie Smith, ‘The Empress of the Blues’. Ja, zoveel eer mag Koko wel hebben. Ze volgde de traditie zoals die door haar grote voorganger werd ingezet.
Zondagavond hoort u twee songs van Koko Taylor’s album ‘I Got What it Takes’ uit 1975. Vertaalt u die titel maar zeer vrij met ‘ik heb het’. En ze had het inderdaad, daarvan mogen ‘Voodoo Woman’ en ‘That's Why I'm Crying’ getuigen. De video’s hieronder laten ‘Voodoo Woman’ en...ja, toch ook ‘Wang Dang Doodle’ zien.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 26 SEPTEMBER 2021 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Foggy Moutain Breakdown - Flatt & Scruggs - 2.41
Gitarist Lester Flatt en banjospeler Earl Scruggs zorgen voor een fenomenaal bluegrass optreden. Het rinkelt van muzikaal plezier in Foggy Moutain Breakdown
02 Astron - Calliope Tsoupaki - 10.35
Calliope Tsoupaki uit Griekenland maakt muziek met een sfeer van tijdloosheid. In haar composities gebruikt ze zowel elementen van oude en hedendaagse muziek als de muziek van Griekenland en het Midden-Oosten. Astron, zoals is van haar album ‘Nature’s Secret Whispering: Music in the Cosmology of Johannes Kepler’
03 Voodoo Woman - Koko Taylor - 3.47
Blueszangeres Koko Taylor was in de jaren ’60 en ’70 enorm populair in de USA. Hier hoort u Voodoo Woman van haar album I Got What It Takes uit 1975.
04 All Heavens - Bara Gisladottir & Skuli Sverrisson - 08.27
Contrabas speelster Bara Gisladottir en elektrisch bassist Skuli Sverrisson uit IJsland creëren een indrukwekkend muzikaal panorama dat het onherbergzame klimaat van hun geboorteland eer aan doet op hun album Caeli
05 God of the People and of Kings - Francois-Joseph Gossec – 1.37
Componist Francois-Joseph Gossec leefde in de tijd van de Franse Revolutie. Hij stond volledig achter deze gebeurtenis die zoveel edelen letterlijk het hoofd heeft gekost. God of the People and of Kings (Dieu du Peuple) is een koorzang in zijn werk Zijn Le Triomphe de la République (1793), hier uitgevoerd door the Swiss Radio Choir en het orkest I Barocchisti onder leiding van Diego Fasolis
06 Those Who Know - Estradasphere - 5.16
De unieke band Estadasphere uit Calfonië, die helaas niet meer bestaat, gaat hier van Chinese traditionele muziek naar bluegrass, folkrock en klassiek. Onnavolgbaar...!
07 The Afterworld - Satoshi Tanaka - 6.51
Rustige, meditatieve pianomuziek van de tamelijk onbekende Japanse componist Satoshi Tanaka, uitgevoerd door professor/pianiste Satoko Inoue
08 O Gorizia - Giovanni Marini, Gaspare de Lama & Gruppo Padano di Piadena - 3.03
Volksmuziek uit Italië
09 Evicted - Kaja Draksler/Christian Lillinger/Petter Eldh - 8.01
De Sloveense jazzpianiste Kaja Draksler werkt onvermoeibaar door aan een indrukwekkend oevre. Hier speelt ze samen met drummer Christian Lillinger en contrabassist Petter Eldh. Het nummer Evicted is van hun album Punkt.Vrt.Plastik
10 That's Why I'm Crying - Koko Taylor - 4.28
Prachtige soul blues ballade van Koko Taylor, eveneens te vinden op haar album I Got What It Takes uit 1975 (zie track 03)
