Donderdag 9 september 2021
Toen Rolling Stones drummer Charlie Watts op 24 augustus van dit jaar overleed aan een niet nader omschreven aandoening, deden zijn kompanen Mick Jagger en Keith Richards er in eerste instantie het zwijgen toe. Wel publiceerden beiden een foto op een van hun social media accounts: Richards deed het met een drumstel waaraan het bordje ‘Closed’ was gehangen, en Jagger liet een breeduit lachende Charlie Watts zien. Een tekstje met daarin een bemoedigende boodschap voor de nabestaanden was ver te zoeken. Dit gebrek aan woorden kwam beslist niet voort uit onverschilligheid, integendeel. Wat ga je in hemelsnaam zeggen wanneer je vriend en collega komt te overlijden, een persoon met wie je geleefd en gewerkt hebt over een periode van maar liefst 58 jaar? Samen met Watts, een van de drie overgeblevenen van de originele Stones, hebben de Glimmer Twins het grootste circus uit de rockgeschiedenis opgebouwd. En dan is hij er opeens niet meer. Je staat met je mond vol tanden; wat te zeggen? Gaat u er maar vanuit dat achter het woordeloze commentaar van Richards en Jagger een diepe rouw schuil gaat. Vanaf 26 september dit jaar start de No Filter Tour van de Rolling Stones. De vervangende drummer heet Steve Jordan, een man met wie Keith veelvuldig heeft samengewerkt. Maar zelfs al zou Jordan de beste rockdrummer aller tijden zijn, tegen een ruime halve eeuw chemie tussen een paar Londonse jongetjes kun je natuurlijk nooit op. Het ligt dan ook voor de hand om te denken dat dit waarschijnlijk wel de laatste concertreeks van de Stones zal zijn. Kan het nog wat worden zonder Charlie Watts? Welaan, je weet maar nooit. Vooral Richards behoort tot het type muzikant dat eventueel zou willen sterven op het podium. Die wenst door te gaan totdat hij in zijn eentje de Rolling Stones is.
Charlie was er ergens eind 1962 al vrij snel bij. De Rolling Stones waren op zoek naar nieuw bloed. Drummer Tony Chapman en bassist Dick Taylor hadden het al in een vroeg stadium afweten (o jongens, wat een spijt...). Nu was Watts een muzikant en reclametekenaar die zijn best deed om in zijn levensonderhoud te voorzien. Hij had zichzelf het vak van percussionist geleerd door goed te luisteren naar platen van jazzbands waarin door hem bewonderde drummers optraden. Hij speelde hun werk tot in den treure na, ook al gaf hij later toe dat hij een hekel had aan dat soort deze oefensessies. Het leverde echter wel wat op: Watts stond in de Londonse scene van blues en R&B bekend als een zeer verdienstelijk drummer. Hij kon het gewoon goed, ook al heeft hij zichzelf nooit als een zeer begaafd drummer gezien. Artiesten als Elvin Jones en Art Blakey, ja – dat waren pas drummers, aldus Watts. Hij toch niet?
De Stones dachten daar anders over. Ze zagen in Charlie de beste die ze konden krijgen. Bovendien was hij iets ouder dan zij en had al de nodige ervaring opgedaan in het R&B circuit. Een leeftijdsverschil van zo’n twee á drie jaar telt als je nog zo jong bent. De jongens keken dus tegen hem op. Er was een klein probleem: ook al verdiende hij nou ook weer niet zoveel, Watts haalde wekelijks toch wel wat meer binnen dan de leden van de Stones. Ze konden het zich niet veroorloven om hem in te huren. Bovendien had Watts niet onmiddellijk vertrouwen in de levensduur van de op dat moment nog ietwat identiteitsloze band. Waarschijnlijk zag hij als een van de eersten in dat de interne machtsstrijd die zich al vroeg manifesteerde tussen Brian Jones, Keith Richards en Mick Jagger eventueel tot een voortijdig einde van de groep kon leiden. Toch waagde hij de gok; in januari 1963 gaf Watts zijn baan als tekenaar op, verbrak alle banden met zijn voormalige groepen en werd voltijds lid van de Stones. 58 jaar later en 160 miljoen dollar rijker mogen we stellen dat hij toentertijd de juiste beslissing heeft genomen.
Watts heeft de kenmerkende perikelen van de rockscene grotendeels aan zich voorbij laten gaan. Hij was dan wel lid van wat in de loop der tijd de grootste rockband ter wereld zou worden, maar zijn nuchtere commentaar op dat feit luidde meestal als volgt, ‘It’s just a job’. Om er spottend aan toe te voegen dat het nou ook weer niet een echte baan was: vier maanden per jaar hard werken en acht maanden vakantie. Woorden van gelijke strekking herinner ik mij althans uit een interview met hem in een van de vele Stones documentaires. Verder hield hij zich verre van het drugsmisbruik waar met name Keith zich schuldig aan zou maken. Weliswaar heeft Charlie enige problemen met heroïne en drank gekend, maar dat duurde nooit lang. Hij hoefde het spul niet. Hetzelfde gold voor Bill Wyman overigens. Nadat deze onder een microscoop de moleculaire samenstelling van cannabis had waargenomen heeft de beroemde bassist nooit meer een joint aangeraakt. Zoiets van, ‘heb ik die griezelige rotzooi in mijn brein gestopt?!’
In zijn overvloedige vrije tijd heeft Charlie zich regelmatig bezig gehouden met de genres waar hij als drummer door geschoold werd: jazz, R&B en Boogie Woogie. En dat is wat we u zondag 12 september laten horen. Niet de grootheid die Gimme Shelter, Brown Sugar en vele andere onsterfelijke Stones songs op onnavolgbare wijze ondersteunde, maar de subtiele, zichzelf onderschattende technicus die zich immer bescheiden opstelde. Ziet u de video’s en de tracklist hieronder om erachter te komen met wie hij in zee ging.
Charlie Watts was een gentleman. Eentje die node gemist zal worden in de wereld van de rockmuziek.
See you, Charlie.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 12 SEPTEMBER 2021 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Allegro vivace: Elisabetta, Regina d'Inghilterra (Rossini) - Mauro Giuliani - 5.30
Een deel uit de ode aan Elisabeth I van Engeland, oorspronkelijk een opera van Rossini, maar gearrangeerd door een van de grootste gitaristen uit de 19e eeuw, Mauro Giuliani. Het wordt voor u uitgevoerd door Claudio Maccari en Paolo Pugliese
02 (Satis)Faction - Charlie Watts & The Danish Radio Big Band - 6.10
Het wordt tijd om Charlie Watts, de overleden drummer van de Rolling Stones te eren. We doen dat niet met alle bekende nummers van de rebelse rockers, maar met het genre waar hij zich eigenlijk als een vis in het water voelde: jazz!
03 Kaja Draksler - Kaja Draksler - 3.08
Nog meer jazz, maar dan van een heel andere soort. Kaja Draksler, de Sloveense pianiste die momenteel hoge ogen gooit in de moderne jazz, componeerde een album voor allerlei individuele instrumentalisten. U hoort haar zelf met het nummer Kaja Draksler, dat natuurlijk op de piano uitgevoerd wordt. U vindt het nummer op haar album Doek RAW uit 2020
04 Deo (After Ockeghem-'s Deo gratia à 36) - Pauline Kim Harris - 9.27
Pauline Kim Harris en Spencer Topel geven een interpretatie van Johannes Ockeghems vocale werk Deo Gratia a 36. Harris bespeelt de viool, en u hoort dat instrument in combinatie met een hele hoop elektronica
05 Practising, Practising, Just Great - Charlie Watts Quintet - 5.51
We zouden kunnen zeggen dat Charlie Watts hier met zijn eigen kwintet de zware jaren met de Glimmer Twins (Richards/Jagger) memoreert. Die jongens wisten niet van ophouden als het om het instuderen van een song ging; het werd indien nodig gewoon 80x over gedaan
06 Ada Rave - Kaja Draksler - 5.46
Nog een compositie van Draksler’s album Doek RAW. Ada Rave is geschreven voor de saxofoniste van die naam
07 Parvâz-é Parvâné - Aida & Babak - 5.45
Aida en Babak zijn twee artiesten uit Iran die traditionele Perzische muziek combineren met westers klassiek, Braziliaanse en Turkse folk
08 More Sympathy For The Drummer - Axel Zwingenberger, Ben Waters, Charlie Watts, Dave Green - 6.15
In More Sympathy For The Drummer treden de pianisten Axel Zwingenberger en Ben Waters op, tezamen met drummer Charlie Watts en bassist Dave Green. Gelet op de titel van het stuk zal het u niet verwonderen dat Watts hier stevig aan het woord komt
09 Mispoke - Paul Bley & Masahiko Togashi - 2.59
Een samenwerking tussen een westerse jazz muzikant en een Japanse componist/drummer is niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt. Jazz improviseert, Japanse traditionele muziek doet dat ook. Bovendien zijn ze daar in Japan helemaal weg van ‘ons’ soort jazz. U hoort pianist Paul Bley en Masahiko Togashi
10 Manzil-e-Sufi - Sanam Marvi - 5.46
De sufi muziek in Pakistan heeft een hoge vlucht genomen. Het genre is zelfs grondig gemoderniseerd. Blijkbaar mag dit allemaal in de Coke studio’s van Pakistan, terwijl dat land nou toch ook weer niet als erg vooruitstrevend bekend staat. Sanam Marvi is de opvolgster van de legendarische Abida Parveen. Ze beschikt over eenzelfde machtige stem
