Donderdag 31 december 2020
Almelo heeft wat mij betreft de twijfelachtige eer de plaats te zijn waar tijdens de jaarwisseling het heftigste vuurwerk wordt afgestoken van alle locaties waar ik ooit oud en nieuw vierde. En dat zijn er nogal wat. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik mijn eerste oudjaar hier beleefde. Dat was van ‘90 op ’91; ik woonde nog maar net in ons stadje. Op 31 december 1990, rond 24.00 uur, deed ik de gordijnen open. Niet zozeer om te genieten van al die prachtige bloemenfonteinen in de lucht, als wel om me ervan te vergewissen dat de huizen aan de overkant van de straat er nog stonden. Verder wachtte ik angstig af wanneer een voltreffer de bovenverdieping van mijn woning weg zou vagen.Jawel, overdrijven is een kunst. Toch hou ik vol dat ik het nergens erger heb meegemaakt dan in Almelo. Wrang opgemerkt: de enige plek in Twente waar het ooit nog harder tekeer ging was Enschede, 13 mei 2000. Een ontijdige, gruwelijke vuurwerkshow die in het collectieve geheugen van de Nederlanders gegrift staat. Ook die dag herinner ik me nog goed. Tegen vieren ging ik die zaterdagmiddag naar de supermarkt bij mij in de buurt. Ik wist op dat moment nog van niets. Eenmaal buiten op de fiets viel het me op dat de lucht er luguber geelgroen uitzag; alsof duistere zwaveldampen vanuit de hel het zwerk ingetrokken waren. Aangekomen in de winkel hoorde ik wat er gebeurd was. Iedereen had het erover. Thuis zette ik de televisie aan en bleef aan de buis gekluisterd tot ver na middernacht. Dat was Enschede.
Zwaar vuurwerk mag deze jaarwisseling niet, dit met het oog op de zorg die de handen vol heeft om het coronavirus te bestrijden. Mensen die vingers en ogen kwijtraken tijdens het oudejaarspretje kunnen er nu echt niet bij. Ik wacht in spanning af in hoeverre de Almeloër zich gaat houden aan dit verbod. Veel mensen zullen wel denken dat er te weinig politie is om alle straten van onze stad in de gaten te houden. Die lui gaan dus hun gang. Er zal heus nog wel het een en ander gebeuren vannacht. Vreselijk.
Ja, vreselijk. Hoewel ik me als jonkie toch ook onledig gehouden heb met allerlei knalexperimenten doe ik daar nu zeer beslist niet meer aan. Ik steek nog geen sterretje af. Een mens wordt ouder en begint steeds beter te beseffen hoe gevaarlijk al die rotzooi is. Ik moest lachen toen ik in oktober over de eerste verordonneringen las: zwaardere rotjes en vuurpijlen mogen niet meer, maar de tweede kamer vond dat carbid afsteken nog wel kon. Yep. Dat is zo ongeveer hetzelfde als een pistool verbieden en een kanon toestaan. Ik ken een verhaal van een kennis van wie een familielid letterlijk zijn hoofd kwijtraakte tijdens een stunt met carbid in een melkbus. Hij kreeg het deksel in zijn gezicht. Verzint u zelf maar hoe dat eruit gezien moet hebben.
Mijn poes heeft een bloedhekel aan vuurwerk, zoals de meeste huisdieren dat hebben. Vorig jaar kwam het helaas zo uit dat ik dit natuurbeestje niet op tijd naar binnen wist te halen. Ze heeft toen het pandemonium van de jaarwisseling buiten meegemaakt, met als gevolg dat ze tegen haar gewoonte in een hele dag lang niet kwam opdagen; ze had blijkbaar de schrik te pakken. En ik me maar zorgen maken! Gelukkig zat ze de tweede januari weer als vanouds in mijn tuin te wachten totdat ik de deur open zou doen. Ze had al haar pootjes en ogen nog.
Geen pyrotechnisch vermaak op 31-12-2020, de dag waarop ik dit artikel schrijf? We zullen het zien. In ieder geval is er genoeg muzikaal vuurwerk in de Oud Anders uitzending van zondag drie januari 2021.
We noemen met name het duo Amirtha Kidambi en Lea Bertucci, die op hun album End Of Softness (2020) zanglijnen overdubden en er allerhande elektronische toeren mee uithalen. Ziet u de eerste video hieronder om een indruk te krijgen van hun werkwijze. Alles bij elkaar klinken hun songs alsof een LP op een draaitafel regelmatig een flinke zwieper krijgt. Fascinerend om naar te luisteren. Het eerste nummer dat we van hen draaien heet Siren Call, verwijzend naar de bovennatuurlijke wezens die in de Griekse mythologie zeelieden het hoofd gek maakten met hun verlokkende roep. Tegen het einde van de uitzending krijgt u Altar Of Time van dit tweetal te horen. Daarbij zult u zich schrap moeten zetten; het is bepaald frenetischer dan Siren Call.
Verder: Louise Bock, artiestennaam voor Taralie Peterson, ontketent in het nummer Oolite van haar album Abyss For Cello een geweld op haar instrument dat u verbijsterd zal doen staan. De vrouw beschikt over een krachtige, woeste verbeelding waarmee ze heel wat aan het repertoire voor de cello weet toe te voegen. En dat terwijl ze daarvoor niet eens zoveel technische hulpmiddeltjes nodig heeft; ze bespeelt het instrument tamelijk puur. Het geeft hoop voor iedere klassieke musicus die de mogelijkheden van een gewoon akoestisch instrument onderzoekt: er valt nog heel wat te ontdekken. Bock is een pionier die zich op onbekend terrein durft te wagen. Rond 19.38 maakt u kennis met haar muziek.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 03 JANUARI 2021 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Siren Call - Amirtha Kidambi & Lea Bertucci - 3.04
Amirtha Kidambi & Lea Bertucci brengen op de plaat End of Softness een merkwaardige verzameling vocale experimenten. Dubs, glitches, het valt moeilijk te zeggen wat ze precies doen, maar het is heel fascinerend
02 3 Piano Pieces Op. 59 FS 131 No. 1 Impromptu. Allegro fluente - Carl Nielsen - 3.12
Naast Grieg en Sibelius zal de gemiddelde liefhebber van klassieke muziek misschien niet al te veel componisten uit Scandinavië kennen. Hier is een hele grote uit Denemarken: Carl Nielsen, vooral geliefd vanwege zijn zes symfonieën en twee opera’s, maar van alle markten thuis. Andrew Rangell voert een pianowerk van hem uit
03 Take the A# Train - Mino Cinelu & Nils Petter Molvaer - 5.26
Een Fransman en een Noor die hun sporen op het gebied van jazz en andere genres verdiend hebben geven hier hun eigen interpretatie van Take the A# Train, een klassieker van bandleader Duke Ellington en diens pianist Billy Strayhorn
04 Your Side - Lori Carson - 4.24
Fluisterend zacht, bijna aarzelend en lief. De Amerikaanse zangeres Lori Carson is een typische vertegenwoordigster van een popstijl die ergens tegen het eind van de jaren ’90 op kwam zetten en enige tijd populair is geweest: quiet is the new loud heette dat toen. Het nummer Your Side vindt u op haar album House in the Weeds
05 Noches En Los Jardines De España I. En el Generalife - Manuel de Falla - 9.58
De Falla arrangeerde een paar nocturnes van zijn hand voor orkest, voegde er wat aan toe en zie! – Noches en Los Jardines werd een van zijn meesterwerken. L'Orchestre de la Suisse Romande o.l.v. Kazuki Yamada en pianiste Mari Kodama voeren het voor u uit
06 Monterey Cypress - Ellen Fullman, David Gamper & Stuart Dempster - 5.04
‘Deep Listening’ van long-string uitvindster Ellen Fullman, toetsenist en elektronica specialist David Gamper en de beroemde didgeridoo speler Stuart Dempster roepen een meditatieve sfeer op
07 Rhapsody Japan: Zui-Zui- Tango Allegro - Shingo Fujii - 3.24
Shingo Fujii staat te boek als een van Japan’s beste klassieke gitaristen. Hij is ook componist. Kaori Muraji vertolkt Zui-Zui uit zijn Rhapsody Japan
08 Oolite - Louise Bock - 6.52
Woeste verbeelding viert hoogtij in het nummer Oolite voor cello. Wat Louise Bock (artiestennaam voor Taralie Peterson) hier doet zullen maar heel weinig cellisten haar na doen
09 Step Right Up - Tom Waits - 5.19
Tom Waits live is altijd rauwer dan in de studio. En dat klinkt dus goed als het om zijn genre gaat: onvervalste, echte blues. Deze opname van de song Step Right Up werd gedaan tijdens een live radio broadcast in New York 1976
10 Altar of Time - Amirtha Kidambi & Lea Bertucci - 2.43
Een tweede nummer van het duo Amirtha Kidambi en Lea Bertucci. De vocale acrobatiek gaat hier nog wat verder dan in track 01
11 3 Romanzen, Op. 94. III Nicht Schnell - Robert Schuman - 4.37
Giovanni Punzi (klarinet) en Galya Kolarova (piano) vertolken hier een weinig bekend werk van Robert Schumann. Mooi!
