Donderdag 5 november 2020
We schrijven donderdagmiddag 5 november 2020 ca. 17.00 uur, en we weten nog steeds niet wie de nieuwe president van de Verenigde Staten wordt. Er staan op dit moment nog vier staten open. De poststemmen zijn daar nog niet allemaal geteld. Het betreft hier Arizona, Nevada, Georgia en Pennsylvania. Zowel Biden als Trump kunnen al die staten nog op hun naam schrijven of verliezen. U zou een verkeerd beeld van de stand van zaken kunnen krijgen als u het Nederlandse NOS journaal en/of teletekst volgt, waarin de elf kiesmannen van Arizona maar alvast aan Biden worden toegekend, stand: 264-213. Dat klopt niet. De resterende stemmen in die staat zijn nog niet verwerkt; Trump zit Biden in Arizona op de hielen op dezelfde manier als Biden dat met Trump doet in Georgia en Pennsylvania. De werkelijke stand is 253-213. Het kan nog alle kanten opgaan.Waarom duurt het zolang voordat we een definitieve uitslag krijgen? Kan het aantal stemmentellers niet razendsnel verviervoudigd worden? Nee, dat kan waarschijnlijk niet. Welke vrijwilliger sluit zich willens en wetens acht uur of langer op in een bedompte ruimte terwijl er een microscopisch kleine sluipmoordenaar rondwaart? Covid-19 trekt de verkiezingen onverbiddelijk naar zich toe. Het heeft ervoor gezorgd dat een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking per post is gaan stemmen. Ja, en dan moet er een rijstebrijberg enveloppen met de hand opengemaakt worden. Dat kost tijd. Als teller zie je duizenden brieven voor je, er komt geen einde aan, en ondertussen word je van alle kanten beschoten door het machtigste leger killer-DNA ter wereld.
Dat het allemaal zoveel tijd kost heeft dus niets te maken met de deplorabele staat waarin de Amerikaanse democratie verkeert. Het mag dan geen twijfel leiden dat het niet bijster goed gaat met het politieke ideaal zoals vastgelegd in de constitutie – Trump zou namelijk zo hier en daar die zozeer bewonderde grondwet het liefst met voeten treden - maar er valt weinig te doen tegen de omstandigheden als veroorzaakt door het virus. Ook wanneer de president vanaf het begin efficiënter ingegrepen had zou de situatie er op dit moment nauwelijks beter op zijn. We moeten dus geduld hebben. Die poststemmen worden heus allemaal wel geteld, maar daar kunnen nog wel een paar dagen overheen gaan.
We noemden hierboven de deplorabele staat van de Amerikaanse democratie. Wat zou een maatschappijkritische bard als de inmiddels 79-jarige Bob Dylan hierover te zeggen hebben? De man heeft in juni van dit jaar eindelijk weer eens een album met grotendeels origineel materiaal afgeleverd. Zou hij iets te melden hebben over de wantoestanden van het Trump tijdperk? Mocht u de kans krijgen, vraagt u hem dan eens over de democratie in zijn vaderland. Dylan kennende zal hij er het zwijgen toe doen, of op zijn best ontwijkende woorden mompelen in de trant van, “What democracy? We’ve never had one, man...”.
Tja. Dylan heeft vrijwel nooit zijn pijlen recht op de onverlaat van het moment afgevuurd. Hij hield zijn kritiek doorgaans algemeen. En zong hij ooit over “The Times They Are a-Changin' “, dan zal hij nu mogelijk enigszins nostalgisch vaststellen dat de tijden inderdaad veranderd zijn - maar helaas niet ten goede. Verwijst de titel van de plaat, ‘Rough and Rowdy Ways’, naar het leven van vroeger, waarin alles simpeler was, begrijpelijker, want recht voor zijn raap? Of maakt hij hier een bedekte toespeling op het gedrag van de huidige president en zijn handlangers? Met Dylan kan het alle kanten op; de kwalificaties rough and rowdy kunnen zowel positief als negatief opgevat worden, en in dit geval naar verleden of heden verwijzen. Typisch Bob.
De song ‘Goodbye Jimmy Reed’ dat u in onze uitzending van zondag kunt beluisteren lijkt op het eerste gezicht een eerbetoon aan een door Dylan bewonderde bluesmuzikant te zijn. Maar zoals een criticus terecht opmerkte zit er meer achter: het gaat hier niet alleen om de bijzondere artiest Jimmy Reed, maar ook over een tijdsgewricht waarin goed en kwaad duidelijker gedefinieerd waren dan nu. We vertalen een citaat van deze recensent uit het Engels:
“Het hele lied draait om religie, spiritualiteit en traditionele culturele waarden. Dylan gebruikt Reed als een symbool, of in ieder geval als een toetssteen van ‘n eenvoudiger, meer rechtschapen tijdperk. Reed is een embleem van ‘n oude (en volgens Dylan verloren) morele code”. En dus krijgen we in het slotcouplet een kort tweegesprek tussen de ik-figuur en een willekeurige passant:
God be with you, brother, dear
If you don't mind me asking, what brings you here?
Oh, nothing much, I'm just looking for the man
Need to see where he's lying in this lost land
Goodbye Jimmy Reed, and everything within ya.
Bob Dylan, op zoek naar de man die een betere tijd vertegenwoordigde? Een man die begraven ligt in een ‘verloren’ land; oftewel een land dat de weg kwijt is....we weten het niet zeker, zoals we nooit helemaal zeker weten waar Dylan nou precies op doelt. En toch weten we het eigenlijk wel degelijk. Zo gaat dat met deze Nobelprijswinnaar van de literatuur. Alles wat hij zegt lijkt mistig en obscuur, maar is tegelijkertijd transparant en duidelijk. Hoe doet hij dat toch?
Geniet u van het prachtige uptempo nummer ‘Goodbye Jimmy Reed’ rond 19.30 uur.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 8 NOVEMBER 2020 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Goodbye Jimmy Reed - Bob Dylan - 4.13
Bob Dylan doet in de song Goodbye Jimmy Reed meer dan alleen maar eer betonen aan een bewonderde muzikant. Voor hem staat de blueszanger symbool voor een tijdperk waarin er een beter moreel besef was dan nu. U vindt de song op Dylan’s in juni verschenen Rough and Rowdy Ways
02 Concerto No 2 in F BWV 1047 1. Allegro moderato - J.S.Bach - 5.14
Het Amsterdam Guitar Trio komt met een arrangement van het tweede Brandenburgse concert. We draaien hier het allegro moderato uit dat werk
03 Climbing - Hanna Schörken - 6.04
In het nummer Climbing klikt, klakt en klokt de Duitse artieste Hanna Schörken met de tong en doet ze nog veel meer met haar stembanden. Velen zullen dit niet onmiddellijk met zingen associëren, maar knap is het wel...
04 Piano Suite No. 3 Op. 18 No. 7 Carillon Nocturne - George Enescu - 7.08
De Roemeense componist probeerde met zijn Carillon Nocturne de klanken van een klokkenspel te vatten. Op de piano, wel te verstaan
05 Anabasis - Dead Can Dance - 6.42
Kitsch of kunst? Frontvrouw Lisa Gerrard van Dead Can Dance liet zich overduidelijk inspireren door de Bulgaarse vrouwenkoren die zo populair zouden worden in de wereld. Zij en haar groep geven een bepaalde draai aan deze authentieke, traditionele volksmuziek die de puristen onder de ethnische folk liefhebbers niet altijd zullen waarderen. Niemand kan er echter omheen dat Lisa een indrukwekkende stem heeft waar ze heel wat mee kan
06 Ritual Dance - Evelina Petrova, Roberto Dani, Arkady Shilkloper - 5.36
Evelina Petrova (zang, accordeon), Roberto Dani (percussive) en Arkady Shilkloper (diverse blaasinstrumenten) brengen een op jazz en klassieke leest geschoeide soort folk. Intrigerende muziek van hoog niveau
07 Street Sweeper - Mammal Hands - 3.14
Jazz trio Mammal Hands uit Norwich is hard op weg om in Engeland een van de spraakmakendste vertegenwoordigers van hun genre te worden. Street Sweeper lijkt een beetje op jazzrock, maar is het toch niet helemaal. De vaart zit er echter wel in...!
08 Do Unto You - The 5 Royales - 3.00
Rhythm and Blues groep uit North Carolina die vele westerse rockmuzikanten materiaal heeft gegeven waarmee ze aan de slag konden. Nogal wat songs van hen werden dan ook gecoverd. De band was voornamelijk actief in 1952 en ‘53
09 Drosera - Agnes Obel - 2.27
Een instrumental nummer van Myopia, de laatste plaat van de Deense zangeres en multi-instrumentaliste Agnes Obel
10 II.3 (100001 21 33) - Gunnar Geisse - 5.35
Het kan wel eens verfrissend zijn om naar een potpourri van wanklanken te luisteren. Gaat u er maar eens voor zitten; Gunnar Geisse sluit zijn elektrische gitaar aan op een laptop en haalt er vervolgens de meest onwaarschijnlijke geluiden uit. Wees gewaarschuwd: dit gaat niet meevallen!
11 My Own Version of You - Bob Dylan - 6.41
- zie track 01: eveneens afkomstig van Dylan’s meest recente album Rough and Rowdy Ways
