Donderdag 31 oktober 2019
De carrière van de elektrische gitarist Steve Hillage uit Chingford (Noord-Oost London) heeft in de loop der tijd labyrintische vormen aangenomen. Proberen we een weg te vinden in alle stilistische en technische ontwikkelingen die deze begaafde instrumentalist heeft doorgemaakt, dan nemen we eventueel een verkeerde afslag en beginnen onzin uit te slaan. Deze notie mag als een waarschuwing gelden voor onderstaand artikel. De kans dat we hier en daar de plank misslaan is namelijk heel wel aanwezig. De verwarring slaat al gauw toe wanneer we Steve’s muzikale loopbaan in kaart willen brengen. Zijn eerste band Uriel, opgericht toen hij nog op de City of London School zat (een middelbare school voor jongens), wordt doorgaans geassocieerd met het soort psychedelische rock ontsproten aan de rijke verbeelding van The Beatles, Pink Floyd, The Jimi Hendrix Experience etc. Nummers van deze en andere groepen werden door de jongens van Uriel gecoverd. Dat leverde hen niet het succes op waar ze op gehoopt hadden; Hillage reisde vervolgens af naar Canterbury om er filosofie en geschiedenis te gaan studeren. De overgebleven bandleden gingen door onder de naam Egg en begonnen hun eigen materiaal te schrijven. Dit resulteerde in een contract met Decca. Ze werden ook opgemerkt door een kleiner platenlabel (Zackariya Enterprises), dat hen wilde inzetten om te profiteren van de stijgende populariteit van de psychedelische rock. Steve zag daar wel wat in en sloot zich weer bij zijn voormalige band aan. Die mocht vanwege het contract met Decca echter niet onder de naam Egg opereren. Ja, en nu wordt het vaag: de band noemde zichzelf dus weer Uriel, maar volgens andere bronnen werd dat omgedoopt tot Arzachel, zoals ook de titel van de band’s enige plaat luidde. Om het allemaal nog ingewikkelder te maken namen de groepsleden pseudoniemen aan, compleet met min of meer aangepaste biografische gegevens. Zo werd Hillage ‘Simon Sasparella’, een gitarist afkomstig uit Noord-West Engeland, wiens muziek zowel ruige als subtiele kanten had.
Uriel/Arzachel hield na dit ene project direct op te bestaan. De plaat Arzachel is een collector’s item geworden. De muziek van dit album wordt gezien als een hoogstandje, dit niet in de laatste plaats omdat Steve Hillage tijdens zijn verblijf in Canterbury kennis had gemaakt met vele andere groepen binnen het genre van de psychedlische rock. In korte tijd had hij als muzikant heel wat bijgeleerd.
Hillage stopte vervolgens met zijn studie in Canterbury om zich volledig aan de muziek te wijden. Dat besluit leidde tot een reeks activiteiten, waaronder het oprichten van de eigen band Khan, deelname aan Kevin Ayers’ groep Decadence, als ook af- en aan verbintenissen met de legendarische band Gong. We mogen dan ook zeggen dat Steve een niet onaanzienlijke bijdrage heeft geleverd aan de sound van wat we al geruime tijd ‘The Canterbury Scene’ noemen: een mengeling van psychedelische klanken, progrock en jazzy-achtige panorama’s.
Zelf heeft Hillage overigens een hekel aan tags als progrock, psychedelica, jazz fusion etc., omdat het volgens hem leidt tot een soort Apartheid in de muziek. Daar bedoelde hij het volgende mee: ben je eenmaal bestempeld als een vertegenwoordiger van enig (sub)genre, dan mag je van de fans nooit meer iets anders maken. Een dergelijke opvatting kan de muzikant Steve Hillage niet delen. Hij is van mening dat een kunstenaar per definitie altijd nieuwe manieren moet zien te vinden om zichzelf te uiten. Doet hij dat niet, dan wordt hij geleefd en verliest hij zijn reputatie als authentiek kunstenaar.
Hillage’s grootste successen kwamen toen hij solo ging. De Steve Hillage Band werd geboren, en de vier platen die hij met deze groep maakte (Fish Rising, L, Motivation Radio en Green) sloegen vooral in Europa redelijk goed aan. De reeks bracht ook de verschuivingen in beeld welke optraden in de muziek van deze gitaarvirtuoos; het gaat van psychedelica naar progressieve rock naar funk, en gaf uiteindelijk een voorproefje van datgene wat hij nu nog steeds doet. Onder de naam System 7 maakt Hillage (o.a. samen met zijn vrouw, de keyboard speler Miquette Giraudy) tegenwoordig een soort Ambient/Dance muziek waarbij de elektrische gitaar een belangrijke rol speelt. Hij schuwt het al te automatische proces dat de DJ’s van de moderne Electronic Dance Music toepassen; als muzikant wenst hij onder alle omstandigheden een persoonlijke inbreng te hebben.
Kenmerkend voor de composities van Hillage is de versmelting van uitvoerige synthesizer- en gitaar soundscapes. Op de gitaar wordt er geëxperimenteerd met allerhande plugins en aansluitingen op de synthesizer. Zijn fameuze glissando’s - enigszins, maar niet helemaal vergelijkbaar met de slide gitaar techniek van de grote bluesmuzikanten - geven zijn klanken een sterk ruimtelijk effect mee. Space Rock op de dansvloer? Wellicht. Het doet het daar in ieder geval goed. Steve Hillage is nog lang niet uitgespeeld.
Zondagavond hoort u in Oud Anders Hillage’s nummer ‘Searching For The Spark’ van zijn album Motivation Radio uit 1977. Zoeken naar de vonk, het is een fraaie titel die eigenlijk de lijfspreuk is van een artiest die altijd openstaat voor nieuwe invloeden. Aan alles wat hij om zich heen hoort weet deze getalenteerde musicus op voortreffelijke wijze zijn eigen invulling te geven. Het is niet voor niets dat hij een in 2016 verschenen boxset van maar liefst 22 CD’s dezelfde naam meegaf. In die set wordt zijn hele loopbaan belicht.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 3 NOVEMBER 2019 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 I Want Jesus To Walk With Me - James Shorty & Mississippi Fred McDowell - 3.47
Mississippi Fred McDowell en compaan James Shorty geven een deep blues gospel ten beste
02 Taratil - Munir Bashir - 8.33
De Irakees Munir Bashir, virtuoos op de Arabische luit de oud, was een van de eerste instrumentalisten uit het midden-oosten die beroemd werd in de westerse wereld. In zijn nummer Taratil hoort u waarom
03 Petite Fille de Paris - Federico Mompou - 3.00
De Catalaanse componist Federico Mompou heeft prachtige, impressionistische muziek gemaakt, meestal voor solo piano, hier voor piano en sopraan
04 Parallel - Lafawndah - 4.56
Opmerkelijk moderne zang van de Iraans/Egyptische artieste Lafawndah. Ze heeft een deel van haar jeugd in Teheran doorgebracht; wat ze zingt zou daar beslist niet door de beugel kunnen. Haar muziek kent vele invloeden, van traditioneel oosters tot Dance en nog veel meer. Parallel is van haar dit jaar uitgekomen cd Ancestor Boy
05 Diving Deeper, Remembering Love - Joanna Brouk - 5.33
New Age muziek van een van de pioniers van het genre. Joanna Brouk, inmiddels overleden, is afkomstig uit St. Louis en studeerde o.a. elektronische muziek aan Mills College. Diving Deeper, Remembering Love werd in de jaren ’70 gemaakt maar werd pas in 2016 uitgegeven
06 To Nature's God - Sun Ra and His Astro Infinty Arkestra - 4.35
Op zijn album My Brother the Wind klinkt Sun Ra klinkt bijna als een moderne klassieke componist uit de jaren ’60 en ’70
07 God If I Saw Her Now - Anthony Phillips - 4.12
Anthony Phillips, Genesis gitarist van het eerste uur, verliet de fameuze band al na een paar jaar, maar is wel bepalend geweest voor hun sound. Hier hoort u hem op zijn solo album The Geese and the Ghost uit 1977. Phil Collins en zangeres Viv Mcauliffe hielpen mee de plaat te realiseren
08 Waage - Karlheinz Stockhausen - 3.35
Een deel uit Stockhausen’s Tierkreis, oorspronkelijk geschreven voor muziekdozen, hier gearrangeerd voor zangers en instrumentalisten van Capilla Flamenca en het Collectief, die zich normaal gesproken meer met vroege muziek bezighouden
09 Mona Lisa - Nat King Cole - 3.16
De fluwelen stem van Nat King Cole past eigenlijk in elk muziekprogramma. Dus ook in Oud Anders
10 Horamay Che Fora Son - Micrologus - 4.41
Op de plaat Napoli Aragonese brengt het ensemble Micrologus Italiaanse vroege muziek uit de 13e t/m de 16e eeuw, de tijd dat Napels met regelmaat onder Spaans bestuur stond. De song Horamay Che Fora Son is van een onbekende componist
11 Searching For The Spark - Steve Hillage - 5.31
- zie boven -
12 Oasis - Lafawndah - 3.31
- zie track 04 -
