Donderdag 11 juli 2019
Net zoals andere talen heeft ook het Nederlands een rijk arsenaal aan fraaie uitdrukkingen en spreekwoorden. Er zijn echter zegswijzen die ik zelf niet gauw zal gebruiken, omdat ik me er op een of andere manier aan erger. Zo heette het in tal van nabeschouwingen van de verloren WK finale USA – Nederland dat het team van de Verenigde Staten ‘een maatje te groot was’ voor Oranje.Bah! Zeg dan liever dat de Amerikanen doodgewoon beter waren. Een maatje te groot heeft impliciet iets neerbuigends en meewarigs, zo van ‘jullie kunnen het nou wel proberen, maar je kunt lekker toch niet tegen die anderen op’. Een uitdrukking als deze, met zoveel onderhuidse stekels, reduceert onze nationale vrouwenploeg tot een stel kleine, onbeduidende scharrelaars.
En dat is niet terecht. Lange tijd ging het min of meer gelijk op tegen de Amerikanen. We konden hoop koesteren: al eerder in het toernooi hadden de leeuwinnen aangetoond te kunnen winnen van een ploeg die het bij vlagen beter deed dan zij. Zoals Japan, bijvoorbeeld. Het was te danken aan die wat al te gemakkelijk gegeven penalty (hands van Saki Kumagai) dat we de Aziatische dames eronder kregen. Ongetwijfeld zal het wel met karma te maken hebben dat ook ons iets dergelijks overkwam, en dat uitgerekend in de finale. Van der Gragt’s luchtsprong met opgeheven been liep bepaald niet op een doodschop uit, maar ze raakte Morgan wel. En in overeenstemming met de professionele voetbalwetten ging de Californische voetbalfeeks vervolgens braaf liggen. Gaat u er maar vanuit dat de dame in kwestie zelfs met een honkbalknuppel nauwelijks te vellen valt zodra ze het doel ruikt, maar dat tikje van Stefanie kwam natuurlijk wel mooi uit.
Penalty, 1-0, en toen was het eigenlijk afgelopen. Jammer. Toch was de teleurstelling bij mij niet zo groot als na de wedstrijd Ajax – Tottenham Hotspur. Die match hadden de Ajaxieden nooit uit handen mogen geven. De vrouwen van Oranje werden daarentegen door alle voetbalkenners ter wereld inferieur geacht aan hun collega’s van team USA, dus de verwachtingen waren niet al te hoog gespannen. Maar....wie weet had er toch meer ingezeten, als Janice van de Sanden en Lieke Martens wat beter in vorm waren geweest; de aanval van Oranje zou dan zoveel flitsender verlopen zijn. Je kunt het die meiden echter niet verwijten dat ze hun gebruikelijke niveau niet haalden. Naast de nationale competitie in respectievelijk Frankrijk en Spanje hebben ze immers ook nog eens het hele traject naar de finale van de Champions League moeten afleggen. Die twee waren waarschijnlijk al moe voordat ze aan dit WK begonnen.
Concluderend stel ik dat het vrouwenvoetbal er sinds 2015 en 2017 weer behoorlijk op vooruit is gegaan. Ook buiten het veld viel er volop te genieten, vooral toen Rapinoe aangaf niet naar de ‘fucking White House’ te willen als de USA wereldkampioen zou worden. Dat was niet eens zozeer als politiek statement bedoeld, vermoed ik; is het u ook opgevallen dat een paar teamgenoten tijdens interviews grinnikend hun steun betuigden aan hun rebelse aanvoerster? Die meiden waren volgens mij doelbewust bezig Trump te stangen. Pure ondeugendheid; gewoon een opzetje om eens te zien of ze een reactie zouden kunnen ontlokken aan die vent die nu al tweeënhalf jaar lang het Witte Huis bevuilt. Ze moeten zich dan ook rot gelachen hebben toen de man erin trapte en al twitterend briesend commentaar leverde op Rapinoe’s woorden. Plannetje geslaagd, en tegelijkertijd speelde het team zich op die manier voor de hele wereld in de kijker.
Gedurende de zomerweken zijn de gebruikelijke columns over muziek op deze Oud Anders pagina een ondergeschoven kindje. Ook ik wil het in de vakantie wel eens wat rustiger aan kunnen doen. Een stukje over voetbal laat zich iets gemakkelijker schrijven dan een uitgebreid artikel over bijvoorbeeld de cybernetische muziek van Roland Kayn, die zondag met Tarego III maar liefst een ruime 20 minuten aan het woord komt. Om hem te begrijpen zal ik me eerst moeten verdiepen in de computerprogrammering van de vroege jaren ’80, hetgeen nou niet bepaald een simpele taak is.
Rustig aan dus, maar dat geldt natuurlijk niet voor de uitzending van zondagavond. Daar kunt u als altijd een ruime 56 minuten naar bijzondere muziek luisteren, met dit keer een aflevering waarin de avant-garde een grotere rol krijgt toebedeeld dan gewoonlijk. Brian Eno, Roland Kayn, Sylvie Courvoisier en White Noise zullen met een totaal van zes nummers tegemoet komen aan de luisteraar wiens oren afgestemd zijn op alternatieve klanken. Zie voor een korte beschrijving van hun muziek de tracklist onder de video.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 14 JULI 2019 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Seedpods - Brian Eno - 2.46
Brian Eno’s album Drums Between the Bells uit 2011 staat vol verrassingen. De uitvinder van de Ambient bewijst met het nummer Seedpods maar weer eens dat niemand dat genre beheerst zoals hij
02 Double Windsor - Sylvie Courvoisier & Mark Feldman - 4.57
Pianiste Sylvie Courvoisier en haar echtgenoot, de violist Mark Feldman in een spannend, modern duet
03 Tarego III dl.1 - Roland Kayn - 11.56
De bedwelmende drones van de Duitse componist Roland Kayn moet u over u heen laten komen. Hij noemde het zelf cybermetische muziek. De computer werd een aantal van tevoren vastgelegde geluiden gegeven, waarna het apparaat er een 'logisch' vervolg aan moest geven
04 Bahçelerde Bal Kabak - Muammer Ketencoglu - 3.49
Het Turkse ensemble Balkan Yoculgu van Muammer Ketencoglu brengt onbedorven Balkan muziek. Ze zingen in het Turks
05 Here Come The Fleas - White Noise - 2.15
De Engelse elektronische muziekgroep White Noise maakte in 1969 een experimentele plaat die legendarisch zou worden. De titel van die plaat is Electric Storm. We draaien er in deze uitzending twee nummers van
06 Czarna Krowa - Valentin Greff Bakfark - 3.16
Een fraai werkje voor de luit van de Hongaarse componist Valentin Greff Bakfark. Luitist Lutz Kirchof voert het uit
07 Tarego III dl.2 - Roland Kayn - 8.55
- zie track 03 -
08 Quatre Motets pour Un Temps de Pénitence: Tenebrae Factae Sunt - Francis Poulenc - 4.47
‘Er was duisternis’, zegt Francis Poulenc in Tenebrae Factae Sunt, een onderdeel van zijn vier motetten voor een tijd van boetedoening. Het Franse koor Accentus zingt het voor u op een plaat uit 1997
09 The Black Mass, An Electric Storm In Hell - White Noise - 7.18
- zie track 05 -
10 Country Girl - Crosby, Stills, Nash & Young - 5.15
Van het beroemde album Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash & Young
