Donderdag 4 juli 2019
De zomerweken zijn aangebroken. Voor deze Oud Anders pagina betekent dit dat we de vrijheid nemen om het freewheelend over andere zaken te gaan hebben dan muziek alleen. Actuele zaken, zoals het WK voetbaltoernooi voor vrouwen. We mogen niet klagen: Oranje staat in de finale!Laten we eens kijken hoe met name de Engelse pers reageerde op de winst van Oranje.
Engelsen hebben doorgaans een lofwaardig gevoel voor fair play. Zo zal een verliezende Brit zijn opponent bedanken voor het pak slaag dat hij kreeg, terwijl de winnaar zich uitput in verontschuldigingen dat hij dat pak slaag heeft moeten geven. Deze ongeschreven wet gaat echter niet zozeer op voor de tegenstander die de verslagen Engelsman niet ontmoet heeft, maar die in een toernooi wel verder komt dan hij. Het was dan ook vermakelijk – of verwerpelijk, het is maar hoe u er tegenaan kijkt – om na de WK wedstrijd Nederland - Zweden de Engelse online kranten en nabeschouwingen op TV eens te volgen. Onze arme leeuwinnen werden door het Britse journaille (waaronder zelfs de gerespecteerde Guardian) vogelvrij verklaard en van alle kanten afgeschoten. Nee, Oranje kon geen goed doen. De wedstrijd was de saaiste van het hele toernooi; we zouden mijlen ver verwijderd zijn van het niveau van Team USA en geen schijn van kans hebben in de finale.
Slechts een enkele voetbalanalist merkte in het staartje van zijn schotschrift het volgende op: ‘The Dutch are the European Champions for a reason’. Dat was eerlijk.
Om te beginnen wil ik iets kwijt over die saaiheid. Toegegeven, het chauvinisme zal mijn perspectief op de wedstrijd van woensdag 03-07-2019 enigszins gekleurd hebben, maar saai? Dat was het beslist niet. Na de match waren half Nederland en ik een zenuwinzinking nabij. Wat was het spannend. Vooral toen Kosovare Asllani er op het eerste gezicht bijna het leven bij leek te laten en niemand meer wist hoe lang de wedstrijd nog zou duren.
Natuurlijk, het ging allemaal niet zo vlot als bij de Amerikanen. Die wikkelden hun wedstrijden vloeiend en virtuoos af. Nederland doet het nu al vier weken lang niet op die manier. Steen en been werd er geklaagd over het trage schoffelwerk van onze speelsters, en elke keer bezwoer binnen- en buitenland dat het ‘de volgende keer beter moet’.
Beter is het nooit geworden. Maar....ze wonnen wel steeds. Dat is mijns inziens deels te danken aan het voortreffelijke keeperswerk van Sari van Veenendaal, maar evenzeer aan middenvelders Jackie Groenen en Daniëlle van de Donk. Kleine, tengere meisje om te zien, maar als voetballers twee stugge bulldozertjes, uitgerust met reusachtige brandstoftanks. Ze bleven maar lopen. Dat moest ook wel, want er dienden voortdurend fouten hersteld te worden. Fouten die door henzelf of door teamgenoten gemaakt werden - en daarmee kom ik uit op mijn enige punt van kritiek ten aanzien van het spel van Oranje: er werd gedurende alle wedstrijden tamelijk beroerd gepasst. Regelmatig ontsnapte me een verwensing aan de lippen wanneer een bal weer eens onnodig over de zijlijn verdween of in de voeten van een tegenstander gespeeld werd. Dat is jammer. Was die pass beter gaan lopen, dan zouden de leeuwinnen elke tegenstander met grote allure van zich afgeworpen hebben. Net zoals de Amerikanen dat deden. Gelukkig waren er die twee onvermoeibare kilometervreters die Oranje voor een voortijdige aftocht behoedden. Het effect van hun inzet drong door tot in alle gelederen van het team; inzoomende camera’s geven het beeld van een ploeg die op alle verantwoorde - en soms wat minder verantwoorde - manieren slag leverde. Het team vocht elke seconde om elke vierkante centimeter, gaf nooit op en dwong uiteindelijk steeds weer de overwinning af. Soms met een beetje geluk.
Boze Engelse recensenten meenden wellicht dat de Engelse elf aan de verkeerde kant van het speelschema zaten; tegen Nederland zouden ze beslist meer kansen gehad hebben. Ik betwijfel echter of Engeland dit Oranje had kunnen verslaan, want Wiegman en de haren vertikten het ten enenmale om te verliezen. Ze geloofden doodgewoon niet dat hen dat zou kunnen gebeuren. Ook dat is een verdienste, zolang het maar niet tot zelfoverschatting leidt. En dat deed het niet. Dit team kent zichzelf goed.
Over de finale: vrijwel iedereen denkt dat de USA gaat winnen. Nou denk ik dat eigenlijk ook, maar een ‘walk in the park’, zoals een Britse voetbalkenner het noemde, wordt het niet voor de Amerikanen. Die treffen in Oranje een team met dezelfde instelling: onverzettelijk, vol zelfvertrouwen en bikkelhard optredend als het moet. Toch zullen de Amerikaanse meiden blij zijn met Nederland als tegenstander. Zweden hebben ze per slot van rekening in de groepsfase al verschalkt, en dan wordt een finale Amerika – Zweden toch een beetje voorspelbaar.
De Hollandse ploeg vormt weer een nieuwe uitdaging voor hen, en daar zijn Amerikaanse sporters altijd wel voor te vinden. Want laten we wel wezen, ook zij hebben een tegenstander van formaat nodig om te kunnen gloriëren. Die match tegen Thailand...mwah. Volgens mij was dat nu juist de saaiste wedstrijd van het toernooi. Geen strijd, geen spanning, alleen maar een eindeloze doelpuntenregen.
Ik zou bij de bookmakers geen honderd euro op Amerika durven zetten. Ook niet op Nederland, overigens. Gokken wordt hier een heikele zaak. We zullen het zien wat het gaat worden.
Ter ere van de sportieve soldaten van Oranje draaien we zondagavond in Oud Anders een stuk voor prepared piano van de in Amerika wonende en werkende Servische componiste Victoria Jordanova. De compositie heet ‘Dogged’, en dat betekent ‘onverzettelijk’. Het team Oranje ten voeten uit beschreven. Is het mooi? Nee, niet echt. Maar wel imposant. En dat zijn ‘wij’ ook.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 07 JULI 2019 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Dis Is Da Drum - Herbie Hancock - 4.49
Herbie Hancock begon als toetsenist bij Miles Davis, dus eigenlijk is hij van origine helemaal van de jazz. Later in zijn leven maakte hij uitstapjes naar andere genres. Dis Is Da Drum is een funky, bijna trance-achtig nummer
02 Concerto for Flute and Orchestra G Major III. Allegro - Giovanni Battista Sammartini - 4.19
Sammartini is minstens even belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de klassieke stijl als Joseph Haydn, Beethoven en Mozart. Jean-Pierre Rampal vertolkt hier het allegro uit zijn Concerto for Flute and Orchestra in G Major, samen met I Musici
03 Do The Boogie Mama - Yank Rachell's Tennessee Jug-Busters - 2.47
Met een carrièrre van ongeveer 70 jaar wordt Yank Rachell gerekend tot de zogeheten ‘elder statesmen of the blues’. Hij begeleidde zichzelf op de mandoline, wat nou ook weer niet zo heel gebruikelijk is in het genre
04 The Dance of the Cat People - John Fahey - 7.06
Gitarist John Fahey stond voornamelijk bekend om zijn akoestische blues en folknummers, waarmee hij op een of andere manier heel precies de Amerikaanse spirit wist te weerspiegelen. Hij kon echter ook moderne uitstapjes maken. The Dance of the Cat People van zijn album Hitomi lijkt op een soort improv
05 La Mer - Charles Trenet - 3.19
Chansonnier Charles Trenet was in Frankrijk even geliefd als Charles Aznavour en Edith Piaf. La Mer is een van zijn bekendste nummers
06 Sonatina No3: Dogged - Victoria Jordanova - 4.38
- zie boven -
07 It Was A Big Thing - Otis Spann & Fleetwood Mac - 3.27
Europese popmuzikanten stonden te dringen om samen te spelen met de bluesgrootheden van weleer. Fleetwood Mac doet het hier met pianist Otis Spann
08 Destebeter - Theo Loevendie Quartet - 6.40
Theo Loevendie won Edisons voor zowel zijn werkzaamheden in de jazz als in de klassieke muziek. Zelf vond hij het verschil tussen beide genres niet zo belangrijk. Destebeter is van zijn jazz Lp Orlando uit 1977
09 Colours - Donovan - 2.43
Colours is Donovan’s tweede hit na Catch the Wind. Het werd geschreven in 1965
10 Pater Noster/Ave Maria - Igor Stravinsky - 4.00
Igor Stravinsky zou je misschien de componist met de hamer mogen noemen, want met zijn Sacre du Printemps sloeg hij alles aan diggelen wat tot dan toe bekend was in de klassieke muziek. Toch kon hij ook heel melodieuze werken schrijven. Hier hoort u twee fraaie koorwerkjes van zijn hand, uitgevoerd door het Westminster Cathedral Choir o.l.v. James O’Donnell
11 Visions in Twilight for Harp - Garrett Byrnes - 7.13
Met zijn Visions in Twilight schreef de Amerikaanse componist Garrett Byrnes een van de meest gespeelde moderne werken voor de harp
12 The Pixie - O'Hooley & Tidow - 4.55
Het Yorkshire folkduo O'Hooley & Tidow bracht in 2014 de single The Pixie uit, ter nagedachtenis aan WWI
