Donderdag 10 januari 2019
Menigeen zou zich kunnen afvragen wat een artikel over de Zweedse megagroep ABBA doet op een pagina als deze. Een aanzienlijk deel van de Oud Anders agenda richt zich immers op klassiek en jazz in al hun verschijningsvormen, waardoor het programma in de loop der tijd een status van ‘ernstig’ (al te ernstig) verworven heeft. ABBA, of we daar meer over kunnen zeggen dan de expressie van afkeer die er met die vier initialen gevormd kan worden? Ba! roepen we, daarmee doelend op het negatieve beeld dat vele liefhebbers van ‘serieuze’ popmuziek zich in de jaren ‘70 van de groep vormden. ABBA was te commercieel, en dat gold in die tijd als een vloekwoord. En ook al slaagden de groepsleden erin om zo af en toe wat zwaarwichtiger lyrics af te leveren, ze klonken nooit als getourmenteerde profeten die een overdaad aan Weltschmerz op hun schouders meetorsten, of als egomane rockidolen die zich met behulp van ladingen drank en drugs het graf in zongen. ABBA was niet ‘cool’. Je mocht niet van ze houden. ABBA was voor kleine meisjes.Diezelfde jongeren die toentertijd snobistisch de neus ophaalden voor de Abbamania (onder wie de schrijver van dit artikel) kunnen alle hits van de band zonder mankeren meezingen. Want of het nou aan de overbelichting lag waaraan de groep op radio en televisie blootstond, of aan het pure feit dat het viertal een kolossaal talent had voor het maken van pakkende melodietjes, hun songs drongen zich onstuitbaar aan het collectieve bewustzijn van de mensheid op. The Dancing Queen walste je brein binnen en ging daar nooit meer weg, ook al lag je dagelijks aan een infuus van Dylan, Rolling Stones, Zappa en Pink Floyd.
Zelfs de meest verstokte anti-fans konden zich vroeg of laat niet meer onttrekken aan een artistieke herwaardering van de Zweedse hitmachine. Het fundament was al gelegd: we kenden die zwaar overgedubde Wall of Sound nummers van A tot Z en vonden ze in het diepste geheim maar wat mooi. Het behoefde slechts het oordeel van terzake kundige rocksterren om het tij in de muziekkritiek te doen keren. Zo zei Brian Eno bijvoorbeeld dat zangeres Frida in haar intro van Fernando waanzinnig moeilijke dingen deed met haar stem. Wel, Eno kon het weten. Die stond aan de basis van het succes van Genesis, Roxy Music, Talking Heads, U2 en noemt u nog een paar grote namen. Als deze gerenommeerde platenproducent en multimedia-artiest al een lans brak voor ABBA, dan moesten minder getalenteerden zich wel bij zijn standpunt aansluiten. Voeg daaraan toe Theresa May’s recente dansje waarmee ze haar toespraak tijdens de Tory conferentie inluidde (alweer de Dancing Queen), en niemand kan er meer om heen: ABBA was fantastisch.
De groepsleden zelf kunnen het ook niet langer ontkennen. Dit jaar zullen ze hun bastions verlaten om de popmuziek nog eenmaal te verrijken met een paar originele nummers van hun hand. Let wel, in werkelijkheid zetten ze geen stap buiten de deur. De danspasjes worden overgeheveld naar vier hologrammen van hun jongere zelf; het zijn deze projecties die wereldwijd op tournee gaan. Misschien wordt het tijd voor de Rolling Stones om zich eens te beraden op hun toekomst. Met deze virtuele stunt reiken de vier Zweden hen een handleiding aan hoe je als rockband nog minstens honderd jaar na je dood kunt blijven optreden.
Zondagavond houdt Oud Anders het bij één enkel nummer van ABBA. Dat wordt ‘Take A Chance On Me’. Een kansje wagen bij Agnetha, Frida...welke puber wilde dat niet in die jaren? Cameralieden overal ter wereld stelden de focus van hun werktuig een halve meter naar beneden bij zodra vooral de blonde zangeres met een zwierige pirouette haar publiek de rug toekeerde. Inderdaad, Agnetha had meer in huis dan de meeste andere artiesten - met excuses aan de Beatles en de #MeToo beweging. Maar alle ranzigheid op een stokje, geniet u van dit nummer: dit is het spul waar onsterfelijke hits van gemaakt zijn.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 13 JANUARI 2019 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Mormorio della foresta - Teresa de Rogatis - 4.34
De gitariste Teresa de Rogatis, geboren in Napels, was naar eigen zeggen in de eerste plaats muzieklerares. Componeren kwam bij haar dus op het tweede plan. Cinzia Milani brengt een eerbetoon aan deze vergeten tijdgenoot van Segovia en speelt haar composities
02 Sestri: To a Sister, Two Sisters - Eve Risser & Kaja Draksler - 5.20
De Sloveense pianiste Kaja Draksler maakt furore in de jazz wereld met haar ongewone, ultramodern sound. Hier vormt ze een duet met een andere pianiste, Eve Drisser. U kunt het nummer vinden op hun album To Pianos
03 Spirit Lake - CocoRosie - 2.34
CocoRosie is een Amerikaans muzikaal duo dat bestaat uit de zussen Sierra (oftewel Rosie) Casady en Bianca (Coco) Casady. Officieel wordt hun muziek ingedeeld bij de New Weird America beweging, soms ook Freakfolk genoemd. Spirit lake is van hun album Coconuts, Plenty of Junkfood
04 Mytha Horns - Cart Dance - Hans Kennel - 3.53
Alpenhoorns…de Zwitser Hans Kennel toont op zijn plaat Mytha aan dat je daar meer mee kunt dan wat toeteren
05 Anedac - John Coltrane - 5.15
Hoe je de titel uitspreekt weten we niet, maar dit door trompettist Wilbur Harden geschreven nummer staat op een plaat van John Coltrane
06 Tarantella Diabolica - Teresa de Rogatis - 2.36
- zie track 01 -
07 Axis - Carl Stone - 6.23
Carl Stone maakt muziekcollages met de platenverzameling van de universiteitsbibliotheek waar hij ooit werkzaam was. Sampling zoals de DJ’s van nu het doen, maar dan wel wat vreemder om te horen
08 Smooth Tune of Holy Man - Gong Yi - 5.03
De zevensnarige Chinese plankciter de Guqin, bespeeld door Gong Yi
09 Take A Chance On Me - ABBA - 4.00
- zie boven
10 Dusk Mystery Memory Community - Eve Risser & Kaja Draksler - 6.49
- zie track 02 -
11 Box Of Cedar - Marissa Nadler - 4.39
Een sirene met een merkwaardige, zinsbegoochelende stem. De Griekse held Odysseus zou zeggen: pas op!
12 Harpa e Delirio d'Agua - Arianna Savall - 4.44
De dochter van Jordi Savall en Montserrat Figueras heeft een zeer gedegen klassieke opleiding achter de rug. Ze bespelt de harp en zingt voortreffelijk. Wat ze hier doet kan echter in de ogen van vele recensenten geen genade vinden: te weinig klassiek, teveel New Age. Oordeelt u zelf
