Donderdag 8 november 2018
De idealen van de Flower Power beweging waren ver te zoeken op het Rolling Stones album ‘Let It Bleed’ van december 1969. In nummers als Gimme Shelter en Midnight Rambler leken de rocksterren de door de hippies uitgedragen boodschap van vrijheid en liefde terzijde te schuiven met een schouderophalend defaitisme. Oorlog, moord, verkrachting, alles ging immers steeds maar door, ook al had de rebelse – en helaas o zo naïeve - jeugd tot dan toe om het hardst gezongen dat het allemaal anders moest. De lyrics van de songs wonden er dan ook geen doekjes om; ze stonden bol van gewelddadige beelden en seksuele insinuaties.De titel van de LP is voor velerlei uitleg vatbaar. Sommigen menen dat de woorden verwijzen naar ‘Let It Be’ van de Beatles. Die plaat kwam weliswaar pas vijf maanden later uit dan ‘Let It Bleed’, maar insiders wisten natuurlijk allang dat de zwanenzang van de Fab 4 op stapel stond. Het is heel goed mogelijk dat de Stones zich niet te groot achtten om een sneer uit te delen naar hun belangrijkste concurrenten.
Verder zou Keith Richards tijdens opnames voor het album klagen over het feit dat zijn vingers begonnen te bloeden door het urenlange spelen op de akoestische gitaar. Een commentaar als ‘laat maar bloeden’ houdt dan eventueel in dat hijzelf en de anderen vonden dat hij koste wat kost door moest gaan, kapotte handen of niet. Niets dan lof voor het arbeidsethos van de Stones, eh...
In de titelsong kan ‘Let It Bleed’ zoiets betekenen als ‘huil maar even uit’. Zeker, maar er is nog een connotatie: ’cream on, bleed on’ suggereert dat een man zich beter gaat voelen wanneer hij zijn zaad lukraak over het lichaam van een vrouw loost. Mick Jagger, meester van het innuendo, noemt de dingen zelden bij hun naam; aan duidelijkheid laat hij echter niets te wensen over. Hij kent heel veel idiomatische expressies en verwerkt die kennis op geraffinneerde wijze in zijn songs. En ook al zullen zijn lyrics hem geen nobelprijs voor de literatuur opleveren, we mogen de tekstdichter Jagger niet onderschatten. Hij is de koning van de onderhuidse platvloersheid en weet het ook nog allemaal aan elkaar te rijmen.
Er is nog een andere betekenis. Drugsgebruikers bezigen de uitdrukking ‘let it bleed’ wanneer ze intraveneus heroïne spuiten. Gaat u er maar vanuit dat Jagger daarvan op de hoogte was. Vooral ook om zijn muzikale wederhelft Keith Richards minstens tien jaar lang nauwelijks genoeg aderen kon vinden om naalden in te duwen.
Sarcasme richting de Beatles, verloren idealen, bloedende vingers of drugs: er rest ons nog een laatste betekenis van ‘Let It Bleed’. Zet u in gedachten maar eens eens uitroepteken achter deze titel. De woorden kunnen dan eventueel vertaald worden met ‘laat het bloed stromen!’, een oproep om tot anarchistisch geweld over te gaan. En waar komt die notie beter tot uitdrukking dan in Midnight Rambler? De zinloze daden van lustmoordenaar Albert DeSalvo (de vermeende Boston Strangler) lijken hier min of meer dienst te doen als protestsong van de tegencultuur uit de jaren ‘60. Oei, hoe scheef kan het gaan...een song over een misdadiger die zijn slachtoffers wurgde met hun nylons dwaalt wel heel ver af van het gedachtengoed van de bloemenkinderen. Het is eigenlijk te idioot voor woorden dat de Stones een song aan een dergelijk sujet wijdden, ook al deden ze dat wellicht met de nodige ironie.
Laat er ondanks dit alles geen misverstand over bestaan: muzikaal gezien is Midnight Rambler een meesterwerk. Jagger en Richards zelf zijn tot op de dag van vandaag lyrisch over deze blues opera, die vier tempo wisselingen kent en de Chicago blues tot een hoogtepunt voert. Dit donkere, dreigende nummer toont de Rolling Stones op hun duivelse best. Als weinig andere bands in die tijd wisten ze de spanning in een nummer op te voeren, en wel zodanig dat een luisteraar er zijn hoofd zowat bij verliest.
In Oud Anders hoort u de opname van Midnight Rambler tijdens het live concert van de Rolling Stones in Madison Square Garden, New York City op 28 november 1969. Die versie kunt u terugvinden op ‘Get Yer Ya-Ya’s Out’, uitgegeven in 1970.
Get Yer Ya-Ya’s Out, wat moet dat dan weer betekenen? Sir Mick Jagger weet het: ‘laat je borsten zien’. Niemand van de Me Too beweging die hem ooit zal aanklagen om zijn niet bijster vrouwvriendelijke opvattingen. Daarvoor zijn ze allemaal veel te gek met hem.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 11 NOVEMBER 2018 OP AAFM, 19.00 - 20.00 UUR
01 Fat Mama - Herbie Hancock - 3.49
Samen met Chick Corea mag Herbie Hancock gelden als de grootste moderne jazz pianist vanaf de jaren ’60. Fat Mama is van zijn album Fat Albert Rotunda uit 1969 en klinkt lekker funky
02 Baryton Trio No. 77 in G major: Allegro con spirito - Franz Joseph Haydn - 3.07
De baryton is een soort bas viola da gamba, maar dan met een set extra snaren van metaal die meetrillen, of soms met de duim aangeslagen worden om een klank van de darmsnaren te modificeren. Het instrument raakte in de 18e eeuw in onbruik, maar Haydn bleef ervoor schrijven. De trio’s voor dit instrument behoren tot Haydn’s meest doorwrochte composities. Hij maakte er maar liefst 123...
03 The Devil's Sake - Jolie Holland - 4.02
Alt Country, New Weird America, we kunnen allerlei labels op de muziek van Jolie Holland plakken. Waar het echter om gaat is dat ze originele tunes kan schrijven en goed kan zingen. The Devil’s Sake staat op haar album Pint of Blood uit 2011
04 Laurasia - Bela Emerson - 4.05
Bela Emerson is een celliste, maar dat zou je niet zeggen wanneer je dit nummer hoort. Dat komt omdat ze werkt met allerhande pedalen en elektronische kastjes die rond haar uitgestald staan wanneer ze optreedt. Bovendien gebruikt ze meer dan alleen maar de snaren van de cello. Ze kan er ook op drummen
05 Chorus Hallelujah - Georg Friedrich Händel - 4.02
Voor hoeveel films, documentaires en festiviteiten zou deze overbekende koorzang van Händel gebruikt zijn? Het maakt deel uit van zijn oratorium Messiah, een stuk dat hij schreef voor Pasen, maar dat in Angelsaksiche landen meestal met de kerst gedraaid wordt. Schotland’s Dunedin Consort geeft een voortreffelijke uitvoering
06 Set The Controls For The Heart of The Sun - Pink Floyd - 5.24
Deze schitterende klassieker van Pink Floyd is een schoolvoorbeeld van psychedelische rock
07 Carillon, Recitatif, Masque: Carillon - Hans Werner Henze - 6.44
De zeer productieve Duitse componist Hans Werner Henze (1926-2012) componeerde voor alle denkbare en ondenkbare settings. Zijn werken doorliepen alle ontwikkelingsstadia van de 20e eeuwse klassieke muziek. Het Carillon is een stuk geschreven voor gitaar, mandoline en harp, uitgevoerd door het Boris Blacher Ensemble o.l.v. Friedrich Goldmann. Sabine Oehring is de gitariste
08 Midnight Rambler - Rolling Stones - 9.05
- zie boven -
09 Drowning in Aurora - Kazuyuki K. Null & James Plotkin - 5.48
Drone muziek van een tweetal artiesten die schatplichtig zijn aan Brian Eno, Klaus Schulze en Tangerine Dream
10 Tap At My Window - Laura Marling - 2.47
Aan de Britse folkzangeres Laura Marling hebben we al eens een hele pagina gewijd. Ze heeft een van de beste stemmen binnen de populaire genres, en we luisteren liever naar haar dan naar Adele.
Tap At My Window is van haar debuutalbum Alas, I Cannot Swim uit 2008
11 Wahda - Mahmoud Fadl & Khamis Henkish - 2.01
Het nummer Wahda behoort tot een zestal traditionele Sudanese en Zuid-Nubische ritmes die u kunt beluisteren op The Drummers of the Nile van de Egyptenaren Mahmoud Fadl en Khamis Henkish
12 Harvest Time - Herbie Hancock - 4.48
Nogmaals Hancock, ditmaal solo. Harvest Time is te vinden op de plaat The Piano, die in 1983 uitkwam in Japan. Pas in 2004 werd het album officieel in westerse landen gepubliceerd
