Donderdag 15 maart 2018
De maand maart 2018 staat voor Oud Anders in het teken van artiesten die door de muzen bedeeld werden met een uitverkoren talent, maar om onduidelijke redenen nooit een plaats in de schijnwerpers zochten. Robbie Basho, Gimmer Nicholson en Tia Blake raakten stuk voor stuk in de vergetelheid, mogelijk omdat ze besloten zich afzijdig te houden van het geraas en gebral van de muziekindustrie, of omdat ze hun muzikale ambities van het een op het andere moment aan de wilgen hingen.Aan bovengenoemd rijtje begaafde muzikanten kunnen we nog een naam toevoegen, te weten die van de Duitse, later naar Amerika geëmigreerde Sibylle Baier. In een tijdsbestek van drie jaar (1970 1973) nam ze op eigen houtje een aantal songs op waarvan ze zowel de melodie als de tekst helemaal zelf geschreven had. De liedjes waren muzikaal gezien wonderlijk economisch in elkaar gezet; Baier hield overduidelijk niet van overbodige tierelantijntjes. Deze indruk wordt bevestigd door de simpele, poëtische observaties in haar lyrics.
Baier was natuurlijk geen Emily Dickinson. Haar Engels – alhoewel heel behoorlijk – kon nou eenmaal niet aan dat van de geniale kluizenares tippen. Maar toch werkten haar teksten op een manier die aan Dickinson doen denken. Ze beschreef de werkelijkheid om haar heen zonder overmatige analyse en zonder overdreven emoties. Blijft staan een reeks ongekunstelde, maar zorgvuldig geplaatste woorden waaraan de luisteraar onomstotelijke waarheden kan onttrekken. Zo werkt de betere poëzie. Bob Dylan kon zo schrijven, Leonard Cohen kon het, en Sibylle Baier kon het ook.
Er zijn critici die Baier om een andere reden met Dickinson vergelijken. Net zoals de Amerikaanse dichteres maakte ze haar werk namelijk in volstrekte afzondering. Niemand lijkt iets geweten te hebben van Baiers kunstzinnige bezigheden. Nu ja, dit beeld klopt niet helemaal. De avant-garde filmregisseur Wim Wenders gaf haar een piepkleine rol in zijn road movie ‘Alice in den Städten’, en ze zong in Jochen Richters rolprent ‘Umarmungen und andere Sachen’. Maar toch – wie zou vermoed hebben dat deze beginnende actrice een aantal songs van hoge kwaliteit had vastgelegd? Haar tapes verscheepte ze veilig naar de zolder, en zelf zou ze er in haar leven niets meer mee doen. Ze gaf haar aspiraties als actrice en zangeres op en verdween op zeker moment – we weten niet precies wanneer - naar Amerika om er een gezinsleven op te bouwen.
Zoon Robbie Baier maakte in 2004 een compilatie van haar inmiddels dertig jaar oude opnames. Hij schonk de door hem samengestelde bandjes aan familieleden, waarna het via wat omwegen in handen kwam van een platenlabel. In 2006 werd er een CD uitgebracht, getiteld ‘Colour Green’.
Het internet vermeldt niet of Robbie de tapes bij toeval ontdekte, zodat hem het verborgen talent van zijn moeder als een donderslag bij heldere hemel geopenbaard werd. In zo’n mooi sprookje zouden we maar al te graag willen geloven. Het lijkt echter waarschijnlijker dat hij altijd al op de hoogte is geweest van haar muzikale vaardigheden. Per slot van rekening werd hij zelf muzikant, en dat had hij natuurlijk niet van een vreemde. Hij maakte pas werk van haar tapes toen hij als artiest zelf aan de weg begon te timmeren. Als insider weet je de weg nu eenmaal een stuk beter in muziekland. Hij zag zijn inspanningen beloond; ‘Colour Green’ wordt door de critici inmiddels als één van die verloren gegane juweeltjes van de internationale folkscene uit de jaren ’70 beschouwd.
Sybille Baier heeft zich niet bemoeid met de verspreiding van haar CD. Al evenmin volgt ze de website die haar zoon voor haar in het leven heeft geroepen. Op de site zelf verklaart Robbie dit met de woorden dat ‘het internet haar alleen maar duizelig maakt’. Verder stelt hij dat er ooit mogelijk een bundel met Sibylle’s gedichten gepubliceerd wordt. Geruchten als zou zijn moeder overwegen een nieuwe CD te maken moeten verder betwijfeld worden. En misschien is het ook wel beter dat dit niet gebeurt. Opdat er nooit afbreuk wordt gedaan aan het schone mysterie van Sibylle Baier.
Oud Anders draait zondagavond twee songs van Sibylle Baier. De nummers heten ‘I Lost Something In The Hills’ en ‘Colour Green’, de titelsong van haar album.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 18 MAART 2018 OP AAFM, 22.00 - 23.00 UUR
01 Hoboeckentanz - Fraunhofer Saitenmusik - 3.18
Fraunhofer Saitenmusik is een van de beste vertegenwoordigers van de Beierse en Noord-Europese volksmuziek. Of dit nog iets met de typische Duitse schlagers te maken heeft? Nee.
02 I Lost Something In The Hills - Sibylle Baier - 3.28
- zie boven -
03 Bells of Hell Go Ting a'Ling a'Ling - Nurse with Wound - 7.51
De Britse experimentele band rond oprichter Steve Stapleton blijft verbazen. Hier een nummer van hun album Parade (2013)
04 Sonata for Harp solo F Minor – Jean-Baptiste Cardon - 5.52
Vera Dulova is de beroemdste harpiste van de Russische school. Hier voert ze een sonate uit van de in Nederland geboren Fransman Jean-Baptiste Cardon
05 Sugar Dumpling (Original Version) - Sam Cooke - 2.18
Een van Sam Cooke’s grootste hits
06 Raag Kirwani - Nikhil Banerjee - 15.37
In India was sitarvirtuoos Nikhil Banerjee een even grote naam als Ravi Shankar
07 Colour Green - Sibylle Baier - 2.25
- zie boven -
08 My Lady Carey’s Dompe - Tasto Solo - 3.05
De titel betekent ‘het verdriet van Lady Carey’, en zou eventueel op de onthoofde Anna Boleyn slaan, de tweede vrouw van Henry VIII. Het stuk voor is een van de mooiste composities voor clavecimbel die ons uit de Tudor periode resten
09 Songs of Old - Jesca Hoop - 4.43
De voorraad getalenteerde Amerikaanse zangeressen lijkt onuitputtelijk. Jesca Hoop werd min of meer gelanceerd door Tom Waits en zijn vrouw, bij wie ze enige tijd kindermeisje was
10 Utviklingssang - Masabumi Kikuchi - 4.36
De Japanse jazzpianist Masabumi Kikuchi klinkt hier bijna als Satie
11 It Had to Be You - Anita O'Day - 3.57
De onconventionele Anita O’Day rekende in de jaren ’40 af met het stereotype van het lievige jazz zangeresje. She’s got rhythm!
