Donderdag 2 november 2017
Tegenwoordig heersen er draconische wetten in Engelstalig televisieland. Wanneer een alleszins aardige serie minder dan ca. zes miljoen kijkers trekt houden de opdrachtgevers er zonder pardon mee op. Het maakt daarbij nauwelijks uit of de productie afkomstig is van een publieke omroep als de BBC of van commerciële bedrijven als ITV, Netflix en HBO; ze gaan allemaal even hardhandig te werk. De fans van zo’n serie zijn ten einde raad en voelen zich afgescheept met een cliffhanger die nooit meer opgelost wordt.Home Fires is een voorbeeld van een reeks die zomaar opeens werd stopgezet. Kijkers smeekten ITV om de serie weer op te pakken, maar aan dat verzoek is vooralsnog geen gehoor gegeven.
Het verhaal speelt zich af in het fictieve, onder Liverpool gelegen plattelandsdorpje Great Paxford ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. We volgen een aantal vrouwen die allen lid zijn van de WI (Women’s Institute). Deze organisatie bestaat echt; ze werd in 1915 opgericht en stelde zich ten doel om vrouwen een actieve rol te geven met betrekking tot de nationale voedselproductie in oorlogstijd. Tegenwoordig kent de vereniging een uitgebreider takenpakket en houdt zich bezig met sport, kunst, onderwijs, tuinieren en allerhande hobby’s.
De dames in de serie zijn afkomstig uit zeer verschillende milieus, zodat we een dwarsdoorsnede van de Engelse maatschappij in de periode 1940-1945 te zien krijgen. Sommigen leven in grote welstand, anderen hebben de grootste moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. In het verhaal vormen die uiteenlopende achtergronden echter geen beletsel voor de vrouwen om min of meer op gelijke voet met elkaar om te gaan. Je kunt je natuurlijk afvragen of dat realistisch is, want als er in de wereld van vroeger één samenleving gekenmerkt werd door standsbesef, dan was het wel de Engelse. Laten we maar aannemen dat de makers van een periode drama zich niet helemaal kunnen onttrekken aan de dwingende eisen van onze moderne tijd, zodat het gelijkheidsbeginsel in zo’n serie beter wordt voorgesteld dan het in werkelijkheid geweest is.
Toch kunnen we niet klagen over het realiteitsgehalte van Home Fires. Om te beginnen werd er voor de opnames een prima locatie uitgekozen. Het plaatsje Bunbury, dat tot Great Paxford werd omgedoopt, ligt onder Liverpool. Vele historische gebouwen zijn er gespaard gebleven ondanks de bombardementen van de nazi’s. Kwam de vijand in die tijd dan zó ver? Jazeker. Liverpool was een belangrijke aanvoerhaven en als zodanig een doelwit voor de Duitse Luftwaffe. Helaas moesten ook de nabijgelegen dorpjes eraan geloven.
Kijken we vervolgens naar de kleren van de hoofdrolspelers, dan kunnen we stellen dat de Britse kostuumontwerpers de spijker op de kop weten te slaan. We zien dus zakkerige bloemetjesjurken en malle hoedjes, maar ook de elegantere mode uit die tijd. Kanttekening: de perfecte gebitten van de actrices vallen uit de toon. Een vrouw uit de jaren ’40 die niet wist of ze op enige dag voldoende te eten zou hebben had beslist niet zulke mooie tanden.
Het acteerwerk verdient alle lof. Laat het maar aan de Britten over om overtuigende psychologische portretten neer te zetten. We worden hier niet met stereotypen geconfronteerd; niemand is uitsluitend goed of slecht. Ja, soms spring je als kijker haast uit je vel, zó herkenbaar is het ‘Menschliches, Allzumenschliches’ van deze serie. We beseffen immers maar al te goed dat ook wij eventueel behept zijn met de nare karaktereigenschappen die hier zo breed uitgemeten worden.
Zou dit laatste een reden geweest zijn om de show te staken? Home Fires is misschien niet direct een ‘feel good’ serie voor kerstavond. Maar ach, Downton Abbey wond er ook geen doekjes om als het erom ging karakters in een minder gunstig daglicht te stellen. En Downton Abbey was razend populair. Goed, Home Fires is weliswaar geen Downton Abbey, maar toch had dit oorlogsdrama op zijn minst een derde seizoen verdiend. Waarom dat dan toch niet zo mocht zijn blijft een raadsel.
Zondagavond gaat de uitzending van Oud Anders van start met de begintune van Home Fires. Componist Samuel Sim koos voor zijn lied ‘Siren’ heel wijs voor een fraai uitwaaierend, meerstemmig zingen door een vrouwenkoortje. Per slot van rekening staan in deze serie de vrouwen centraal; vrouwen die ieder voor zich een hoogstpersoonlijke stem in het kapittel hebben.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 5 NOVEMBER 2017 OP AAFM, 22.00 - 23.00 UUR
01 Siren - Samuel Sim - 3.51
- zie boven -
02 Fantasia At the Seashore - Vasily Sarenko - 3.41
Vasily Sarenko was een succesvol arts die daarnaast ook muziek van hoog niveau maakte, voornamelijk voor de zevensnarige gitaar. U hoort Fantasia aan de kust, vertolkt door Oleg Timofeyev
03 Effendi - McCoy Tyner - 6.39
McCoy Tyner is het bekendst geworden om zijn werk voor The John Coltrane Quartet en heeft zelf als bandleader een aantal platen gemaakt die invloed hebben gehad op andere jazzpianisten. Effendi staat op zijn album Inception uit 1963
04 6 Impromptus, Op. 5 Impromptu VI - Jean Sibelius - 6.14
Leif Ole Andsnes voert de Impromptu Op. 5 no. 6 uit van de Finse componist Jean Sibelius
05 Do Not Pass Me By - Alphabetical Four - 2.38
The Alphabetical Four was een close harmony groep die zong in de Jubilee stijl van gospel. Ze waren niet zo bekend als hun tijdgenoten The Golden Gate Quartet, maar leverden dezelfde hoogstaande kwaliteit. U luisterde naar Do Not Pass Me By, dat ergens tussen 1938 en 1943 gemaakt werd
06 Canción de Madera y Agua - Ricardo Mandolini - 8.28
Ricardo Mandolini is een in Buenos Aires geboren componist van elektroakoestische muziek die aan de muziekhogeschool van Keulen heeft gestudeerd en nu in Frankrijk les geeft. Voor zijn werken gebruikt hij soms niet meer dan twee geluidsbronnen. U hoort Canción de Madera y Agua van zijn album Elektroakustische musik, dat in 1982 in Duitsland uitgegeven werd
07 Calata a la Spagnola - Joan Albrosio Dalza - 1.55
We weten zo goed als niets over het leven van Joan Albrosio Dalza, behalve dat hij uitsluitend muziek voor de luit schreef en mogelijk in Milaan geboren werd. Het is geen luit die u gaat horen, maar een klavecimbel. In de klassieke muziek kun je muziek voor het ene instrument zonder problemen arrangeren voor een andere. Uitvoerder Catalina Vicens heeft dat hier uitstekend gedaan.
08 Song For Next Summer - Meg Baird - 6.20
De Amerikaanse Meg Baird werd als kind ondergedompeld in de folkmuziek, waarschijnlijk omdat ze de achter-achternicht was van ene Isaac Greer, een zanger van traditionals die opgenomen is in de collectie van Smithsonian Folkways. Baird heeft een mooie stem en weet de akoestische gitaar soepel te bespelen. U gaat luisteren naar Song for Next Summer van haar solo album Seasons on Earth
09 Tell Now, Oh Soft Breeze - Noureddine Khourshid - 4.09
Echte Islamitische muziek van de Shadilyya, een orde die vooral gevestigd is in Noord-Afrika en Egypte en banden heeft met de soenniten en de sufi’s. Een ensemble opgericht rond de persoon van Noredddine Kourshid zingt dit voor u. Het album waar het nummer op staat heet The path of Ecstasy en beschrijft de heimwee die de onsterfelijke ziel van de mens heeft naar zijn hemelse oorsprong
10 Ano Sora - Makigami Koichi & Hikashu - 6.14
De veelzijdige artiest Makigami Koichi is een van Japan's meest charismatische muzikanten. Door het combineren van uitgebreide vocale technieken uit de hele wereld met de geluiden van theremin, mondharp, trompet en meer heeft hij een muzikale taal gevormd die fantasierijk en avontuurlijk is. Op het album Tokio Taiga werken hij en zijn band Hikashu samen met twee Russisch/Mongoolse muzikanten in een gevarieerd programma van liedjes, improvisaties en composities, die opnieuw grenzen oversteken om een unieke nieuwe muzikale wereld te vormen. U gaat luisteren naar Ano Sora
11 Likhtelekh - Leo Low - 3.23
Leo Low was een Joodse, Wit-Russische koordirigent en componist die als een van de eersten traditionele Jiddische en Hebreeuwse liederen verzamelde, arrangeerde en populair wist te maken. U hoorde het nummer Likhtelekh, dat lichtjes betekent, en wel de lichtjes van de achtarmige chanoeka kandelaar. Het staat op het album A Hanukka Celebration
12 Kyllikki, Three Lyrical Pieces for Piano: Andantino (fragment) - Jean Sibelius - 2.30
Nogmaals een pianowerk van Jean Sibelius, uitgevoerd door Leif Ole Andsnes
