Donderdag 29 juni 2017
Toen er in 1993 clips van de Canadese band The Tea Party begonnen te circuleren, reageerden velen verbaasd: of we in de persoon van leadzanger Jeff Martin soms met de reïncarnatie van Jim Morrison te maken hadden? Tijdens interviews zou de frontman van Canada’s meest succesvolle hardrocktrio desgevraagd zuchtend verklaren, “tja...dezelfde leren broek, dezelfde initialen, dezelfde haren...”. De gelijkenis tussen de twee is op dit moment overigens ver te zoeken. Martin vierde in 2016 zijn 47e verjaardag en werd daarmee twintig jaar ouder dan Morrison. Niemand die vol kan houden dat hij nog steeds het evenbeeld is van de legendarische Doors zanger.Ook de stemmen van Martin en Morrison worden nogal eens met elkaar vergeleken. Wie meent dat die vrijwel identiek zijn laat zich verblinden door de oppervlakkige uiterlijke overeenkomsten tussen beide zangers. Iedereen die goed oplet hoort onmiddellijk dat Martin’s stem lager is dan die van Morrison, en ook beslist meer resonantie heeft. Dat laatste wordt vooral duidelijk wanneer we interviews met beide rocksterren beluisteren. Ook met zijn gewone spreekstem klinkt Martin alsof hij zich in een grote ruimte bevindt. De man moet longen als blaasbalgen hebben, hetgeen nogal opmerkelijk is voor iemand die regelmatig een sigaar opsteekt. Morrison laat daarentegen al pratend een vriendelijk, meer androgyn stemgeluid horen; hij klinkt een stuk zachtmoediger dan hij in werkelijkheid geweest is. Want laten we wel wezen, Morrison was een eigengereide, compromisloze rebel die anderen het leven behoorlijk zuur kon maken. Voor zover we weten is Martin niet behept met de minder fraaie karaktertrekken van zijn illustere voorganger.
Of er ook overeenkomsten te vinden zijn tussen de muziek van The Doors en The Tea Party? Nauwelijks. The Doors maakten zinsbegoochelende, psychedelische muziek die hun fans in een soort sjamanistische trance kon brengen, terwijl The Tea Party het publiek min of meer buiten westen slaan met hun overrompelende hardrock. De leden van het Canadese trio ontkennen de invloed van The Doors dan ook grotendeels, en verwijzen naar Led Zeppelin als een bepalende factor voor hun sound. Dit temeer omdat The Tea Party, net zoals de Britse rockers ruim twintig jaar vóór hen, oosterse modaliteiten in hun muziek integreerden, en wel op zo’n manier dat de resulterende klanken niet als wezensvreemd aan het hardrock genre werden ervaren.
Een greep uit het instrumentale arsenaal van Jeff Martin, Stuart Chatwood en Jeff Burrows toont aan dat ze zo ongeveer alles kunnen bespelen waar ze hun handen op weten te leggen. De mannen gebruiken een keur aan Indiase en Arabische instrumenten, zoals de sitar, de sarod, de esraj, tar, santur, tanpura, tabla, oud, harmonium, tar en nog vele andere. Die overvloed aan niet-westerse instrumenten, bespeeld door muzikanten die geen Aziatische of Afrikaanse wortels hebben, zou eventueel doen vermoeden dat we met een flauwe New Age exponent te maken hebben. Niets is echter minder waar. De oosterse klanken zijn er weliswaar, maar ze ondergaan een grondige metamorfose en sluiten naadloos aan bij de overwegend agressieve hardrock stijl van de band.
Het trio heeft Canada stormenderhand veroverd. Ook in Australië, Duitsland en Turkije weten ze heel goed wie The Tea Party is. Waarom de band dan toch niet wereldberoemd werd blijft een raadsel. Vooral ook omdat Jeff Martin zonder meer tot de allerbeste rockzangers ter wereld gerekend mag worden; de man heeft een stem uit duizenden. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat ze nooit wisten door te breken in de USA. Voor vrijwel alle vertegenwoordigers van pop en rock geldt dat je pas echt bekend wordt wanneer het Amerikaanse publiek je platen begint te kopen.
Dat dit nooit gebeurde, betekent nog niet dat de band armlastig is. Een paar van hun albums hebben op grond van alleen al de verkoop in Canada zelfs de dubbel platina status bereikt.
Zondagavond beginnen we in Oud Anders met de titelsong van The Tea Party’s album ‘Transmission’ uit 1997. De band begon hier weliswaar wat af te wijken van de sterk Arabisch/Indiaas getinte sound van hun meest succesvolle album ‘The Edges of Twilight’, maar toch zijn de oosterse invloeden nog volop aanwezig.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 2 JULI 2017 OP AAFM, 22.00 - 23.00
01 Transmission - The Tea Party - 5.17
- zie boven -
02 Mansaramathi Saramathi - T.M. Krishna - 4.08
Het zuiden van India kent een aantal uitstekende mannelijke zangers die de Karnatische traditie hooghouden. Thodur Madabusi Krishna is één van hen
03 Stabat Mater, Op. 58: Quando Corpus Morietur - Antonin Dvorak - 8.05
Oud Anders vindt de uitvoering van Dvoraks Stabat Mater door Jiri Belohlavek en de Tjechische Philharmonic verreweg de beste
04 Nizzagh Ijbal - Tinariwen - 3.39
Rock uit de Sahara door gewezen vrijheidsstrijders van de Toearegs. Zo hoort het: wissel je geweer in voor een gitaar
05 Nefertiti, The Beautiful One Has Come - Cecil Taylor - 8.07
Nefertiti, The Beautiful One Has Come is een sleutelalbum in de discografie van jazzpianist Cecil Taylor. Hij begint hier het fundament van zijn eigen vorm van free jazz neer te leggen
06 A Day In The Life - The Beatles - 5.05
Bekend nummer van Sgt. Pepper’s waarin een orkest van 40 man een doldwaze chaos laat horen
07 The Angels - Jonathan Harvey - 5.03
Het Letse radiokoor o.l.v. van dirigent Kaspars Putnins heeft lovende kritieken gekregen voor de uitvoering van Jonathan Harvey’s koorwerk The Angels
08 Dancing on the Ceiling - Jeri Southern - 3.08
Jeri Southern was een tijdje begeleidend pianiste voor de veel bekendere jazz zangeres Anita O’Day, maar zelf kon ze ook heel goed zingen
09 Silver Apples Of The Moon, Part 1 - Morton Subotnick - 4.22
Morton Subotnick was een van de pioniers van de Amerikaanse elektronische muziek. Silver Apples of the Moon is het eerste elekronische werk gecommitteerd door een platenlabel (1967, Nonesuch)
10 Boat-Woman-Song - Holger Czukay - 5.03
Zang met elektronische effecten. Czukay staat samen met Subotnick op de roemruchte 3cd OHM: The Early Gurus of Electronic Music
11 The Art of Playing on the Violin, Op. 9 Composition No. 7: Andante - Francesco Geminiani - 2.58
Geminiani was een van de grootste vioolvirtuozen ooit. Vooral in Engeland werd hij zeer gewaardeerd. Muzikanten van het Freiburger Barockorchester spelen voor u het andante uit The Art of Playing on the Violin, Op. 9 Composition No. 7
