Donderdag 23 maart 2017
"Steeds wanneer ik Chuck tegenkom, raak ik op een of andere manier gewond", zo liet Rolling Stones gitarist Keith Richards ooit weten toen hij desgevraagd zijn relatie met Chuck Berry beschreef. En inderdaad, anekdotes over de aanvaringen die de rockhelden met elkaar hadden zijn niet van de lucht. Bladeren we bijvoorbeeld door Viktor Bockris’ biografie van Richards, dan werd de toon van de haat-liefde verhouding tussen de twee al in 1972 gezet. Keith trad toen als gast op in een concert van Berry. De ‘Father of Rock ’n’ Roll’, zoals Chuck door velen genoemd werd, liet zijn grootste fan en navolger uit de band verwijderen omdat hij te hard zou spelen. Nemen we de woorden van Bockris letterlijk, dan gebeurde dat niet al te zachtzinnig; door een suggestieve uitdrukking als ‘van het podium gooien’ zien we Richards als het ware door de lucht zeilen. We mogen eraan twijfelen of dit zich werkelijk zo voorgedaan heeft. In een rockbiografie wordt er immers vaak overdreven. Logisch, want het genre moet het nou eenmaal hebben van sterke verhalen. Richards zelf is een rasverteller die zijn eigen legende in stand houdt door kleurrijk verslag te doen van merkwaardige voorvallen in zijn leven. Zo zette hij tijdens een in 2014 gehouden interview met talkshow host Jimmy Fallon uiteen hoe hij kennis maakte met de knuisten van zijn grote voorbeeld. Dat ging als volgt: na afloop van een concert van Berry wilde Keith zijn held in de kleedkamer bezoeken. Hij trof hem er niet aan, maar zag wel Berry’s gitaar liggen. Keith kon de verleiding niet weerstaan en nam het instrument in zijn handen. Precies op dat moment keerde Berry terug. Hij vloog onmiddellijk op de Rolling Stone af, schreeuwde dat niemand aan zijn gitaar mocht komen en gaf Richards een flinke dreun in zijn gezicht. Naderhand verklaarde Berry dat hij de arme Keith niet herkend had; een excuus dat hij wel vaker gebruikte als er door zijn toedoen weer eens ongelukken gebeurden met de Rolling Stones gitarist. Keith zelf noemde het incident met een spitsvondige woordspeling “Berry’s Biggest Hit”.
Richards heeft altijd in het midden gelaten of Berry hem moedwillig zo agressief bejegende of dat het allemaal onopzettelijk gebeurde. Mogelijk had de meester het onbewust wel degelijk op zijn gezel voorzien, want wie was Richards nou helemaal in de ogen van Berry? Een blank rotjochie dat met de vondsten van hem en zijn kompanen (Bo Didley, Little Richard, Muddy Waters, BB King etc.) aan de haal was gegaan en er een fortuin mee verdiend had. Een ordinaire dief dus. Weliswaar eentje die ervoor gezorgd had dat Berry’s muziek weer in de belangstelling kwam te staan, en die beslist niet scheutig was met het uitbetalen van royalty’s, maar toch: een dief. Richards gaf het dan ook nog eens toe door regelmatig te verkondigen dat hij ‘iedere lick van Berry gestolen had’.
Het lijkt erop dat Berry zijn bewonderaar voor eeuwig wilde inpeperen dat hij de kunst van de Afro-Amerikaanse muzikanten had afgekeken. Dat werd vooral duidelijk toen Richards gevraagd werd om de muzikale regie van ‘Hail! Hail! Rock ’n’ Roll’ op zich te nemen, de documentaire ter ere van Berry’s 60e verjaardag. De Rolling Stone stemde erin toe omdat hij naar eigen zeggen een schuld moest inlossen. Hilarisch zijn de scenes van deze film waarin we de twee rockmatadoren zwetend van ingehouden woede tegenover elkaar zien staan. Zozeer streken ze elkaar tijdens repetities tegen de haren in, dat bandgenoten zich afvroegen wanneer het tot een handgemeen zou komen. Een woest ogende Richards kauwde letterlijk op een .38 kogel om zich te beheersen, terwijl Berry met een uitgestreken gezicht de opnames steeds weer onderbrak ‘omdat Keith het niet goed deed’. Jawel. Durf zoiets maar eens te zeggen tegen een door de wol geverfde rocker die aan de top van de voedselketen staat.
De documentaire en de daaraan verbonden live plaat werden ondanks deze strubbelingen een groot succes. Keith Richards zag het verloop van de opnames als een zelfoverwinning en was tegelijkertijd blij dat hij het fenomeen Berry had kunnen vastleggen zoals het zijns inziens moest, ‘voordat het te laat is’.
Over de resterende tijd had Richards zich geen zorgen hoeven te maken. De documentaire verscheen in 1987; Chuck Berry zou nog 30 jaar leven. Op 18 maart 2017 is hij op 90-jarige leeftijd overleden.
Een grafschrift voor zijn laatste rustplaats is nog niet bekend, maar het zou als volgt kunnen luiden: ‘Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll’
Oud Anders herdenkt Chuck met twee live nummers van de compilatie ‘Rock and Roll Music: Any Old Way You Choose It’. U vindt de titels van de songs in de tracklist onderaan deze pagina.
PLAYLIST OUD ANDERS, ZONDAG 26 MAART 2017 op AAFM, 22.00 - 23.00 UUR
01. Didgeridoo: Looking - Gary Thomas - 4.25
De Australier Gary Thomas werd door aboriginals onderwezen in de kunst van het didgeridoo spelen, het blaasinstrument dat al 2000 jaar oud is en oorspronkelijk uit een door termieten uitgeholde tak van de eucalyptus gemaakt werd. U hoort het nummer Looking van zijn Album Didgeridoo: Ancient Sound of the Future
02. Il Circo - Rafaello Pareti - 4.25
De Italiaanse jazzscene mag niet onderschat worden. We luisteren naar vier topmuzikanten op Rafaello Pareti’s album Il Circo. Een frisse, originele jazz sound
03. La Tass'Alouni - Fairuz - 4.43
Een song van de beroemdste zangeres uit het Midden-Oosten. Fairuz is publiekslieveling no. 1 van Marokko tot en met Irak
04. Bols Chantants Tibétains: Harmony - Tsering Tobgyal - 4.13
Een bijzonder nummer. Tobgyla bespeelt de Tibetaanse ‘Zingende Schalen’. Dit zijn voorwerpen die lijken op voedselkommen, maar die door een speciale legering van metalen dienst kunnen doen als muziekinstrumenten. De klanken doen denken aan een carillon, maar klinken eigenlijk veel mooier
05. Ave Regina - Giovanni Bassano - 4.00
Bassano was een belangrijke instrumentalist van de vroege Barok, maar schreef ook fraaie vocale composities. Zijn Ave Regina, uitgevoerd door het Nagdalen Choir, getuigt daarvan
06. The Reconciliation Set - Gerry O'Connor - 4.23
De banjo lijkt er voor gemaakt om vrolijke muziek voort te brengen. Gerry O’Connor is volgens de critici de beste viersnarige banjospeler uit de Ierse muziekgeschiedenis. Dat wordt dus feest!
07. String Quartet No.16 in F op.135 II: Vivace - Beethoven - 3.21
Beethoven vond het lastig om te componeren voor een strijkkwartet, maar meende niet achter te kunnen blijven bij Haydn en Mozart, de twee grootmeesters van deze setting. Het 16e strijkwartet is zijn laatste compositie
08. The Girls of Montréal - Scott Dunbar - 4.58
Rasechte straatmuzikant Scott Dunbar is op Youtube wereldberoemd geworden. En hij kan wel wat, deze zanger uit Montreal. U gaat luisteren naar een nummer waarop hij zichzelf begeleidt op de akoestische gitaar
09. Harpe du Perou: Ingrata - Florencio Coronado - 3.33
De harp wordt in het hooggebergte van Peru gezien als een inheems instrument, maar in feite is dat natuurkijk niet zo. De Spaanse veroveraars brachten de harp 400 jaar geleden mee naar Zuid-Amerika, en het sloeg bij o.a. de Peruvianen blijkbaar zo goed aan dat een flink deel van hun oude traditionele volksmuziek op hun eigen versie van de harp wordt uitgevoerd. U hoort Florencio Coronado met het nummer Ingrata.
10. Johnny B. Goode - Chuck Berry - 4.33
- zie boven -
11. Flute Concerto in G Minor Op. 10, La Notte: Presto - Antonio Vivaldi - 1.01
Fluitiste Barbara Kortmann bracht in januari van dit jaar haar album Inner Light uit, met daarop werken van Antonio Vivald, Carl Philip Emmanuel Bach, Marin Marais e.a. U hoort het Presto uit Vivaldi’s fluitconcert Op. 10, bijgenaamd La Notte
12. Quadri Morandi: Ritratto - Kai Nieminen - 5.20
Moderne klassieke gitaarmuziek van de Finse componist Kai Nieminen, uitgevoerd door Patrik Kleemola
13. Reelin' and Rockin' - Chuck Berry - 3.16
- zie boven –
