Donderdag 3 december 2015
Ook zonder dat we de tekst van de acteurs volgen geeft de barscene waarin we Lera Lynn ‘This Is My Least Favorite Life’ horen zingen, de ambiance in het tweede seizoen van de politie serie True Detective perfect weer. Tegenover elkaar zitten Frank Semyon en Ray Velcoro, min of meer vrienden, als we ervan uitgaan dat er in deze wereld van corruptie en verraad een dergelijke band kan bestaan. De eerste treedt op als een gangster die vergeefs probeert een aantal van zijn duistere ondernemingen wit te wassen. De tweede is een ietwat louche rechercheur die het niet zo nauw neemt met de wet en dikwijls voor eigen rechter speelt. De scheidslijn tussen criminaliteit en recht wordt uiterst dun getrokken in deze serie; geen van de karakters is uitsluitend goed of kwaad. Wanneer Lynn als de naamloze zangeres op het podium de eerste noten van haar lied inzet, maakt de camera een paar close ups, eerst van Ray, dan van Frank. Het effect van de song valt duidelijk af te lezen op de gezichten van beide mannen. De sombere klanken werpen hen op henzelf terug, en de subtiele mimiek van de deels zwervende, deels naar binnen gerichte blikken beschrijft niet zozeer dit ene moment in die rokerige bar als wel hun hele leven; hier zitten twee mensen die niet bijster gelukkig zijn met de rol die voor hen is weggelegd werd in dit ondermaanse.
‘This is My Least Favorite Life’: die eerste regel zegt alles. Vatten we de song op als een toegevoegde waarde voor de scene – en dat is toch doorgaans de bedoeling van een geslaagde soundtrack – dan hoeven we de rest van de lyrics nauwelijks tot ons door te laten dringen om te weten hoe Frank en Ray zich voelen. De mannen worden door de muziek meegevoerd en vergeten voor even ze dat ze zaken met elkaar te bespreken hebben. Ze verdrinken als het ware in de melancholieke melodie en vragen zich af waarom ze verstrikt raakten in een leven dat ze eigenlijk niet wilden. Dit komt niet naar voren uit hun woorden; de kracht van het non-verbale acteren in combinatie met de muziek suggereert het echter wel.
Country- en folkzangeres Lera Lynn had al twee cd’s op haar naam staan voordat ze door muziekproducer en songwriter T Bone Burnett uitgenodigd werd om mee te werken aan de soundtrack van True Detective. Deze albums - ‘Have You Met Lera Lynn (2011)’ en ‘The Avenues (2013)’ werden weliswaar goed ontvangen door de critici, maar bij het grote publiek bleef ze tamelijk onbekend. Daar kwam in een klap verandering in met haar optreden in de populaire televisieserie. Opeens stonden Facebook en Twitter vol met vragen over wie toch die enigszins verlopen muzikante was in de bedompte bar van True Detective. De ‘sultry’ stem van de zangeres verwierf van de een op de andere dag wereldfaam. Zozeer was men over haar te spreken dat sommigen haar zelfs tot het hoofdkarakter van de serie bestempelden. Dat is natuurlijk niet zo, want Lynn neemt verder niet deel aan de actie; we zien haar alleen maar af en toe zingen. Maar het zegt wel veel over haar sfeerbepalende inbreng.
Lera Lynn, een knappe, ranke verschijning van achter in de twintig, werd voor de gelegenheid voorzien van diepe wallen onder haar ogen en een ongezonde, vergeelde huid. De songs schreef ze in samenwerking met Burnett en Roseanne Cash, de dochter van Johnny Cash. Lynn tourt volop, en wordt nu tijdens concerten steeds gevraagd om haar liedjes van True Detective te zingen. Dat vindt ze niet zo erg, ook al geeft ze in interviews regelmatig aan dat ze meer te brengen heeft dan alleen maar die songs.
Hieronder de veelbesproken scene waarin Lynn met ‘This Is My least Favorite Life’ op overweldigende wijze de toon zet voor de gehele serie. Dat wil zeggen, we horen de song slechts gedeeltelijk. Luistert u voor het volledige lied naar de tweede clip.
Playlist OUD ANDERS, zondag 6 december 2015 op AAFM, 22.00 tot 23.00 uur
01. Mud - Legendary Shack Shakers - 2.24
02. Sonata in C sharp minor, Kk 247 - Domenico Scarlatti - 5.22
03. Samba Vexillographica - Devendra Banhart - 4.46
04. I've Got the World On a String - Earl Hines - 3.26
05. Six Petits Airs Italiens (1808): Amo Te Solo - Isabella Colbran - 3.11
06. Fleurs de Prumus - Yang Lining - 6.14
07. This Is My Least favorite Life - Lera Lynn - 3.29
08. Incipit Planctus Karoli - anoniem - 10.03
09. Three Epitafios: Epitafios 4 - Mikis Theodorakis - 1.49
